بچه ها من مدنیه احساس میکنم جا موندم ، اینکه ازدواج نکردم انگار گاهی خجالت میکشم چون انتخاب نشدم ، انگار پذیرفته نشدم یه همچین حسی گاها درونم هست،
در حالیکه خودم بسیار سخت پسندم و مورد مناسبی و پیدا نکردم ،
اما از اینکه میبینم خیلی ها ازدواج کردند و بچه دارند و خلاصه یکی و برا خودشون دارن گاهی حسادت میکنم و ته ته دلم غمگین میشه !!
جدیدا دارم واکنش نشون میدم
نمیدونم چرا ضعف دارم رو این قضیه نشون میدم
درخواست دوستی هم قبول نمیکنم !
من ۳۰ سال و ۴ ماهمه
من احساس عقب موندن ندارم
اما دوست دارم یه ازدواج خفن بکنم
اصلا برام مهم نیست ازدواج نکردم چون هم شغل موردعلاقمو دارم هم خونه دارم اگه یه زمانی مورد خوبی پیدا کردم ازدواج می کنم ولی تا اونموقع مجردیو ترجیح میدم
من ۳۴ ام. به ازدواج و به کسی فکر نمیکنم.
سرمم خیلی شلوغه بخاطر کار و درس.
ولی هرروز صبح که بیدار میشم، یه حس ناامیدی به آینده، یه بی هدفی، آزارم میده.
دیگه دلیل منطقی برای کار کردن و درس خوندنم پیدا نمیکنم. همونایی که زمانی بیشترین انگیزه رو برای ادامه زندگی بهم میداد.
تمام حرفایی که ابتدای تاپیک زدید رو هم درک میکنم و دچار همین حس ها هستم. نمیدونم باید چ کرد.
منظور از کسی ، فرد مورد نظرمه، وگرنه که زیاده
سلام خوبی فکر کردم دیگه نیستی
من درکت میکنم با اینکه خودمو سرگرم کار میکنم ولی بازم ته دلم میگم حیف
