من ۲ ساله ازدواج کردم و با همسرم خوبم
ولی خانوادم وقتی مجرد بودم خیلی بهم گیر میدادن
سر رفتارم
پوششم
ارایشم
بخدا من ادمی نیستم که بد حجاب اینام باشم ...
ولی کلا خانواده من یکم سادن
و از بچگی تفاوتایی که مادرم بین منو خواهروبرادرم مخصوصا خواهرم میذاشت و میذاره
چیکار کنم
اون چند روزی که میرم خونه بابام فقط سردردم
هیچوقت تاحالا دلم براشون تنگ نشده اگرم سر میزنم فقط چون پدر مادرمن
ما دوتا شهر مختلفم هستیم
سلام عزیزم منم مثل خودتم زنگ‌میزنن میگن بیا بچه هاتو ببینیم دلمون تنگ‌شده و وقتی. هم میرم فقط لحظه اول خوبن بعدش باز شروع میکنن به مقایسه کردن و........
خیلی سخته
من ۲۷ سال مجرد بودم ۲۷ سال از دست مادرو برادرم حرص خوردم
هیچوقت درک نشدم
همیشه سرکوفت
همیشه گیر دادن
من هیچوقت نمیتونستم نظر واقعیمو بدم
از بچه مادرم منو هیچ حساب میکرد که الان واقعا شدم ادمی که به شدت کمبود محبت داره و حسود
همیشه لباس خوبه مال خواهرم بود
هر جشنی بود خواهرم میرفت
طلا بود مال خواهرم بود
ازدواجم کرد دور شد که دیگه شد بچه خوب خانواده
همشون میگن
منم بچه بد خانواده
چرا
چون اون ارایش نمیکنه و من یکم ارایش میکنم
چرا
چون من مانتوم روشنه و اون تیرس
چرا
چون اون روزی صد بار زنگ میزنه و من یبار
الان خانواده شوهرمو میبینم که چجوری با دختر ججردشون رفتار میکنن چشام ۴ تا میشه و همیشه تو دلم میگم خوش بحالت
برا خودش هر چی دوس داره میپوشه
هر ارایشی
هر سطح تفکری
تنهایی بیرون میره
بهش پول تو جیبی میدن و...و....
دیگه عزیزم کاریه که شده دیگران هم خیلی تاثیر میذارن مثلا من عمم بیشتر منو گیر مامانم مینداخت اونم منو دعوا میکرد کلا اذیتم کردن...بعدشم بیخیال باش اگه شوهرت خوبه گذشته رو فراموش کن و ببخش
مهم اینه که پیش خدا عزیز باشی فقط خداست که در نهایت ی دوست واقعیه
