کسی که از زندگیش واقعا راضی باشه هیچ وقت برای زندگی بقیه حکم عمومی صادر نمی کنه.
به عبارت دیگه:
" کار کردن برای من گزینه مناسبی نیست. به من نمی سازه. من ترجیح میدم کار نکنم". نشونه اینه که طرف با تصمیمات زندگیش اوکی هست.
اما
"زن نباید کار کنه. زن باید بشینه تو خونه خانمی بکنه. زن ملکه خونه اس. کار به روحیه زن نمی سازه. همه زنا باید تمرکز کنن رو مادر بودن و همسر بودن فقط"... این یعنی من یک عدد آدم فلاکت زده هستم که روزی صد بار حسرت و حسادت زندگی بقیه رو می خورم و اینجوری سعی می کنم عقده هامو لاپوشانی کنم ولی حواسم نیست دارم بدتر نمایانشون می کنم