مادر سمی نباشیم

خییییلی از صحبت ها و تاپیک ها و جواب کامنت های اینجا کاملا مشخص میکنه که رفتارها خیلی شبیه رفتار ماما من و آسیب ها خیلی شبیه آسیب های من هست 

تو رو خدا این چرخه داغون رو ادامه ندید و مثل مامانای نسل قبل رفتار نکنیم 

مامان من واقعا عجیبه 

اصلا هم تغییر نمیکنه 

من کتابای روانشناسی و اینا رو که میخونم، میگم واقعا خدا بهم لطف کرده با این مادری که داشتن خل و دیوونه نشدم 

ینی تا جایی که تونسته آسیب ناآگاهانه به ما زده، تهش هم میگه تقصیر بابا تونه اینطوری شدید 

در حالی که کار بابای من ماموریتی بوده و ما بچه بودیم بابام ماهی سر جمع ی هفته اگر خونه بود 

خیای وحشتناک بزرگ شدیم 

و جالبه اینجا ی وقتایی تاپیک ها رو میخونم متاسفانه نسل جدید هم همون روند رو دارن تکرار میکنن 

یکی مثل من اصلا رفتار درست رو دیگه بلد نیست 

میدونم مثلا فلان کار رو مامانم انجام داد غلطه اما نمیدونم درستش چیه

مامان من قبلنا خیلی بهتر بود حداقل کتاب میخوند 

الان دیگه اصلللللا، چیزی هم بهش بگی میگه من همینم دیگه تغییر نمیکنم 

مثلا میریم ی جایی، دو دقیقه نشده میگه بریم خونه میاد خونه هنوز شب نشده میگه شام بخورید، شام میخوری ساعت هفت میگه خب بخوابید دیگه 

اصلا از هیچ مرحله ای از زندگیش لذت نمی‌بره

مدام هم میگه وای مریضم همه جام درد میکنه، من تصورم از مامانم اینه که همیشه داره غر میزنه که مریضم. میگی بریم دکتر نمیاد اگر هم بیاد دمرت میگه هیچیش نیست

عادت داره مدام غر بزنه 

کاملا آدم رو دیوونه میکنه 

اون حس ناکافی بودی که مدام میده و... هم که هیچی 

منم همینطور واقعا دوستش ندارم و اگر کاری میکنم از سر دلسوزیه

بخدا درک نمیکنم چطوری انقدر میتونن آسیب بزنن، بابا حداقل ی جا رو درست انجام میدادی 

اتفاقا آدم توو هر سنی اگر بخواد میتونه تغییر کنه 

وقتی آدم میبینه همه اعصا خونواده بهش میگن این رفتارت اشتباه باید تغییرش بده و اتفاقا میشه 

این جمله که سن بالا تغییر نمیشه اصلا درست نیست 

دقیقا همون حرف مادرهای سمی هست 

تغییر درد داره سخته اما ربطی به سن و سال نداره 

من سی و خورده ای سالمه منتهی روزایی که خونه مامانم هستم هر روز اینطوری شروع میشه که مامانم میگه بیا صبحونه بخور (من یکی دو ساعت بعد بیدار شدن صبحونه میخورم، اما مامانم میگه باید تا چشم باز کردی صبحونه بخوری) من میگم بعد میخوره و غر مامانم شروع میشه که آدم نیستی این چه طرز صبحونه خوردنه و... ینی من صبح به صبح بابت صبحونه نخوردن طبق سلیقه مامانم آدم نیستم 

تمام فامیل میدونن من آدم نیستم چون صبحونه م رو دیر میخورم

شوهرم میاد دنبالم و شوهرم هیچ مشکلی نداره نیم ساعت منتظر من باشه (من دو دقیقه ای اماده میشم) اما مامانم مدام غر میزنه که شوهرت وایستاده تو فس فس میکنی و آنقدر میگه که شوهرم میگه من مشکلی ندارم منتظر بمونم 

هر موقع غذا درست میکنم (همه میگن آشپزی خوبه) مامانم از ی چیزی ایراد میگیره و ی جوری میاد در گوشم میگه غذات این ایراد رو داشت که انگار عهدقاجاره و اگر بابام بشنوه غذا ایراد داره سیاه و بودم میکنه در حالی که من گندترین غذا رو هم بپزم بابام تعریف میکنه اما مامانم مدام میخواد حس خجالت و کم بودن بهم بده 

در کل تمام کاراش توو این سنی که هستم، در راستای ایجاد شرم و خجالت توو منه همش ازم ایراد میگیره

هر لباسی بپوشم ایراد میگیره، بلند باشه کوتاه باشه تنگ باشه هرررچی باااشه اول میگه أه، این چیه... 

هر حرفی بزنم ایرادی میگیره 

حتی رانندگی هم که میکنم میاد به بابام میگه تند رفت، کج رفت، صاف رفت 

ی وقتایی حس میکنم از عمد ی کاری میکنه من مورد شماتت بقیه باشم اما میگم چرا باید اینکار رو بکنه؟!