خب این اولین باریِ که این اتفاق افتاده، ومن تمایلی به تغییر دادن این اوضاع ندارم، نمیدونم شاید واقعا مغرورم واین غرور زندگی مو به سمت خوبی نمی بره و شاید هم حق دارم...
حق دارم یه عذرخواهی بابت کلمه ای که به ظاهر ساده بود اما شروع اتفاقات خوبی نبود،بشنوم.
مدام به این فکر میکنم چکار باید کرد؟ چطور باید رفتار کرد؟ خدایا...
من به معنای واقعی کلمه تنهام،همه رو دارم ولی واقعا وعمیقا کسی رو ندارم. جزتو🌱
خب جنس داشتن تو با یه آدم قابل اطمینان فرق میکنه اینطوریه که من همین الان دلم میخواد بی پرده حرف بزنم بدون نگرانی از قضاوت شدن یا نگاه های متفاوت و.... وسریعا جواب بشنوم،قسمت اول کاملا حل شده است اما قسمت دوم نه! شایدهم من کرم! نمیشنوم چی میگی؟
واقعا من مصداق«ختم الله قلوبهم و علی سمعهم»هستم؟
عصبی میشم وقتی حرف میزنم و هیچ راه حلی نمی گیرم!
خدایا به گمونم درکم از شما خیلی ناقص که چه عرض کنم داغونه!
دنبال نشونه گشتن پراز رمز و رازِ، برای آدمی به خستگی و رنجوری من بیش از توانِ...ولی خب آغاز و پایان تویی
نجات دهنده و دانا تویی شاید صلاح دونستی چه بدونم!؟
میشینم و نظاره میکنم....
✍️پرواز
به وقت تنهایی🖤
