همین الان که دارم اینو مینویسم بغض داره خفم میکنه بیست و دو سالمه تمام این سال ها پدر و مادرم با هم قهر بودن دو تا آدم خودخواه که فقط ذهنشون پر شده از پوسیدگی هیچ آرامشی حس نکردم این سال ها تمومش رو مثل گداها زندگی کردم نه استقلالی نه جایگاهی از بچگی طرف مامانم رو میگرفتم همیشه چون دلم به حالش میسوخت از خودم میزدم تا اون آرامش داشته باشه چون مادرم بود اما الان حدود دو هفته است باهم آشتی کردن همیشه فکر میکردم این زندگی بدبختانه ام بخاطر قهرشونه اما الان واقعا از مادرم ناراحتم اینهمه سال بخاطر اون زندگی کردم بخاطر آرامشش نه لباس درست حسابی ای بخاطرش تمام کلاسامو مجازی برداشتم تا پیشش باشم چون وقتی نبودم عجز و ناله میکرد و دلم به حالش میسوخت ، حتی اعتباری که توی خونه دارم از داداش ۱۵ سالم کمتره فقط تو بدبختی زندگی کردم و وقتی که خشمم رو خالی میکنم ه‍زار تا انگ بهم میچسبونن دلم میخواد برم ی جای دور و ده سال نباشم تا این روح داغونم و التیام ببخشم ولی هیچ قدرتش و ندارم چکار کنم خدایا
هیچکسو ندارم هیچ اعتباری ندارم نه شغلی نه درآمدی نه استقلالی فقط سرکوب شدم فقط سرکوب شدم تا میان یک ذره ناراحتی درونیم رو بیرون بیرون چون با خشم همراهه هی مادرم میگه پرخاشگری واقعا آدم شادی نیستم واقعا درونم جز خشم و نفرت و غصه و دلسوزی هیچ دیگه ای احساس نمیکنم
احساسی که به مادرم دارم اوایل عشق بود اما با رفتارای وحشتناکش فقط تبدیل به دلسوزی شد
متوجه نشدم دقیقا از چه بابت ناراحتی
دارم دق میکنم به خدا
اگه خودکشی گناه نبود تا الان صد بار خودکشی میکردم
رفتار مادرم
من همه ی زندگیم رو وقف مادرم کردم اولویتم همیشه اون بوده اما اون نه
تا حالا که بلکل با بابام قهر بود
از وقتی که باهاش آشتی کرده تمام فکر و ذکرش شوهر و پسرشن از مادرم متنفرم قدیم از روی علاقه کمکش میکردم الان همه ی اون علاقه تبدیل شده به خشم و نفرت و دلسوزی
عزیزم مطمئنا بدون هیچ چشم داشتی این محبت رو نثار کردی، یجورایی جواب محبت های مامانت وقتی کوچیک بودی هست.
این عشقی که به خانوادت داری، اصلا قابل وزن کشی، قابل قیمت گذاری نیست. تو نه بخاطر اینکه کسی جبران کنه با مثلا همیشه رفتارش خوب باشه ، محبت کردی، نه اصلا.
تو بخاطر اون ذات پاک و خوب خودت بوده و این به نعمت و ارزش والای انسانی هست.
مادرت مدت ها توی به وضعیت سخت بوده، الان شرایطش تغییر کرده و تو اتفاقا باید خوشحال باشی ، چون الان دقیقا یه خانواده هستین که با هم و کنار همین.
نه مادرم آدم خوبی نبود
از بچگی منو مجبور میکرد کمکش کنم آخه بابام مادرم و آزار میداد مامانم تنها بود و از من استفاده ی ابزاری کرد
مامانم هروقت نیازم داره میاد سراغم و نه بخاطر اینکه دخترشم
میخوام از مادرم دل بکنم اما دلم براش میسوزه
من کمک نکردن به مامانم و بلد نیستم
انگار عادت کردم یچیزی مثل سربازش باشم
این داره اذیتم میکنه ، دلم میخواد درگیرش نباشم اما نمیتونم
خدایا چکار‌کنم دارم دیوونه میشم
متاسفانه بعضی پدر مادرها خودشون دچار ترومای کودکی هستن و عقده های خودشونو با فرزندان میخوان جبران کنن، عزیزم تو خیلی آدم فداکاری هستی مطمئن باش خدا یجای خوب برات جبران میکنه نیکی به پدرومادر اونم از این نوعش پاداش بزرگی داره، فقط برا خودت هم وقت بذار تفریح کن کتاب بخون نذار افسرده بشی
هروقت میخوام این حس تنفر از مادرمو درون خودم از بین ببرم باز ی کاری میکنه که نشه امشب برای اولین بار سعی کردم بدون در نظر گرفتن مامانم کارامو بکنم عذاب وجدان دارم اما چون ازش بدم میاد دارم خودمو قانع میکنم
کاش هیچوقت پدر و مادرم این آدما نبودن اگر من در زندگیم حتی یک درصد یک درصد یک درصد حقی داشته باشم اون دنیا ازشون نمیگذرم خیلی اذیتم کردن مخصوصا مادرم
