از 6سالگی یادمه بابام تصادف کرد، ی تصادف خیلی شدید. مامانم از بابام پرستاری می‌کرد همش صدای درد و ناله بابام تو گوشمه ، اشکای مامانم، بد اخلاقی های عموم،بی کسی خودم، هزار تا چیز دیگه ک تصویرش جلومه همش چیکار کنم از یادم بره همش به یاد بچگیم گریه میکنم تا دوم دبیرستان پدرم تو تخت مریضی بوده و من یاد ندارم با مامان و بابام تو اون بازه سنی یه مسافرت، یه رستوران، یه مهمونی، یه جای خوب، رفته باشم. اوایل تصادف بابام چون کسی حواسش به من نبود خیلی آزارم دادن(جنسی) پسر عمم و بقالی پیش خونمون. هیچوقت نمیبخشمشون
همیشه سیزده به در که می‌شد فامیلا جمع میشدن باهم برن بیرون فقط ما میموندیم خونه من تو حیاط مینشستم با عروسکام بازی میکردم، روزای بارونی بچه‌ها با مامان یا بابا میومدن مدرسه دنبالشون من فقط پیاده باید برمیگشتم،
وقتی یادم میاد زار زار اشک میریزم
