دوستای گلم نظر که من دارم در مورد عشق دیدگاهم میدم شاید و به احتمال زیاد به دل قلب خیلی ها نمیشینه شایدم بخواین کلی بد بیراه دعوا زیر پستم بذارین ااااا خوب هرکس دیدگاهش متناسب با زندگی و شخصیت که انتخاب کرده داشته باشه متفاوت و بازم محترم ! پس خدانکرده به کسی بی احترامی نیست و اما نظر خودم :
من طوری تربیت شدم یادگرفتم اگر چیزی که خودم تجربه نکردم و ندارم در سطحش نیستم از دیگری اون طلب نکنم و توقع نداشته باشم ؛ بلاخره هر خواستنی از دیگری چیزی بخوام فرااا باید در همون اندازه بهش پس بدم این قانون جهان هست ! یادم چندسال پیش فردی اومد ابراز علاقه بهم و خواستگاری کرد ازم ؛ اما سطح مالیش از اون نقطه فعلی من خیلی بهتر بود و به علاوه اون صداقت در عشق هم نمیتونستم بهش بدم ؛ چون خوب خودم و خوب طرف مقابلم میخواستم براش آرزوی موفقیت کردم گفتم الان شرایط ازدواج ندارم با صداقت تمام باهاش صحبت کردم ؛ با خودم عهد کردم اگر چیزهایی از همسرم میخوام برام انجام بده خودمم باید اون تجربه کنم شخصا و داشته باشم وقتی که مجرد هستم آنوقت هم قانون هم حقمه ازش در سطح خودم چیزهایی ازش بخوام ؛ گذشت تلاش کردم سختی کشیدم به سطح نرمال رسیدم خداشکر . و الان حق خودم میدونم با فردی شبیه خودم هست ازدواج کنم ازش چیزهایی که بخوام که خودم دارم تجربه کردم حقم هست این عشق حقیقی هست نه براش کم میذارم نه اون براش کم میذاره در سطح شبیه هم هم معنوی هم مادی میشه عشق اصیل ناب ! واقعی از نطر منم باز اینه عشق اصیل هیچ وقت وجدانا اجازه بهت نمیده براش کم بذاری یا کسی انتخاب کنی که اصلا نمیتونی نیازش برآورده کنی ! این نطر من که تا الان هم در اون موفق بودم!
