این متن یکم طولانیه اگه حوصلشو ندارید نخونید . من از نوجونی خیلی از خانوادم اسیب دیدم و هنوز هم نتونسم فراموش کنم و هنوز هم با رفتارهای بد بهم اسیب میزنن میخام تا جایی که یادمه همشو بگم تا سبک شم . اول اینکه ۸سالم بود مامانم با بابام دعواش میشه و بعد سر من خالی میکنه و بهم میگه من تورو نمیخاستم بخاطر توعه که دارم این زندگیو تحمل میکنم تورو خاستم سقط کنم هرکاری کردم نشد و دوست ندارم ، همیشه از تمام دوست هام ایراد میگرفت و باهاشون دعوا میکرد تا رابطه دوستیم باهاشون تموم بشه و به لطف اینکارش که تا سن ۲۲سالگیمم ادامش داد الان هیچ دوستی ندارم 🙃
بهم پول تو جیبی نمیدادن و اجازه نمیدادن خودمم کار کنم چون معتقد بودن دختر نباید پولی داشته باشه تا به کارهای خلاف کشیده نشه ، هرزمان تلفنی با دوست هام صحبت میکردم گوشیو با داد و بیداد ازم میگرفتن و میگفتن بده ببینم کیه با اینکارشون بینهایت جلوی همه تحقیر میشدم ، این رفتارهای خانوادم در سنین نوجونی باعث شد دوستای بیشرفم البته دونفرشون که عذرمیخام ولی علنن ح .زاده بودن ازم اخاذی کنن و بگن اگر فلان کارو برای ما نکنی به دروغ پیش خانوادت میگم با فلان پسره هسی و منم مطمئن بودم خانوادم حرف هاشونو باور میکنن ، همیشه میگفتن پیرینت گوشیتو بریم بگیریم تا بفهمم چیکار میکنی بهم میگفتن بریم دکتر ببینم هنوز دختری یا ن میگفتن بریم ازمایش معتاد نباشی بینهایت لهم کردن ، از سن ۱۱ سالگی تموم کارهای خونه حتی اشپزی با من بود و هرزمان که درس داشتم مجبورم میکردن اول حمالی کنم و بعد درس بخونم و بخاطر همین رفتارهاشون نتونستم برای کنکور درس بخونم و در نهایت باعث شدن افسرده بشم میخام بدونم واقعا خانواده های شما هم این مدلین اینقدر ازار و اذیت به بهانه ی تربیت و اینکه به فکرتون هستن مسخره نیست؟
