دانشگاهم هزار و پونصد کیلومتر دورتر از خونمونه.هربار که میخوام برم و بیام با بابام چالش دارم که پول هواپیما نمیده.میگه خودم با ماشین میبرمت.من خودم سفر جاده یی خیلی خستم میکنه این چند باز هم با قطار و هواپیما رفتم.همه دوستام که راهی نیست از خونشون تا دانشگاه خودشون میان میرن حالا بابای من میخواد مث بچه ها منو با ماشین ببره.عذاب وجدان میگیرم هربار که بخاطر کلی راه رو رانندگی کنه و از کار و زندگیش بیوفته و آذیت شه و خدای نکرده اگه بلایی سرش بیاد واقعا خودمو نمیبخشم.خودش میگه نگران من نباش مرخصی دارم رانندگی هم دوس دارم.الان بلیط اتوبوس پیدا کردم نمیگیره میگه اگه میخوای جاده یی بری واسه چی اتوبوس خودم میبرمت
فقط میتونم بگم که قدرشو بدون ، مطمئن باش که چقدر براش ارزش داری که حاضره بخاطر این همه راه رو بیاد و بره ،
هر چند احساست رو درک میکنم. اما بابات رو هم میفهمم ،
عموما ما آدما والدینم درک نمی‌کنیم و نمیفهمیمشون .
با اتوبوس برو امن تره
از طرفی عزیزم تو این زندگی هر چیزی یه هزینه ای داره
تو تمرکز کن روی درست
خودت هم یک روز که مادر بشی از این بسشتر هم حاضری به خاطر بچت انجام بدی.
از طرفی از دانشگاهت بپرس ببین انتقالی بهت نمیدن به شهر خودت؟
خب مگه خابگاه نداره؟با اتوبوس برو و بیا
۱۵۰۰ خیلی زیاده
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
13 ثانیه پیش
13 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
