این زندگی انگاری قرار نیست روی خوششو ب ما نشون بده.تا میایم بگیم خوشبختیم فک نکنیم ب این همه مشکل باز ی اتفاقی میوفته ک حال ادم خراب تر از قبل میشه
نمیدونم تا کی قراره اینطوری ادامه بدم
کاش دل خودکشی رو داشتم
کاش جرعتشو داشتم
کاش ی پشتوانه داشتم
کاش ی داداش داشتم
چقدر زندگیم پوچه.چقد تهی یه.چقد جای خالی خیلی چیزا حس میکنم.چقد بدبختم.کاش انقد جسارت داشتم ک‌طلاق بگیرم و زندگی رو از نو‌شروع کنم
زندگی خیلیییی تلخه خیلی
فک نکنم هیشکی مث من سردرگم باشه.
خودم تو مشکلات غرقم.خانوادم از خودم بدتر
خدا مشکل ت ما با چیه.بسه دیگه این همه اذیت و آزار
