به نظرتون اینکه یه روز میمیریم خوبه یا دوست داشتین جاودانه باشیم

منظورم تو این دنیا هست چون بالاخره با مرگ جدایی ها و سختی هایی اتفاق میوفته   اونطرف رو کاری ندارم چون واقعا نمیدونم

همه اینا دلیل منطقی برا اینکه بعد مرگ وجود داریم نبود آخه، مثل همین دنیا که عدالتی نبود از کجا معلوم اونجا هم عدالتی باشه بعد یه دلیل دیگه که برات بیارم اگه مغز ما از کار بیوفته میریم زندگی نباتی نمیدونم این اصطلاح پزشکی رو شنیدی یا نه یعنی زندگی گیاهی یعنی حتی از حیوونم میریم پایینتر میشیم مثل گیاه پس همه چیز ما مغزمونه اون از بین بره ما هم رفتیم منتها انسان مغروره و تا زمانی که قدرت داره و رو پای خودشه نمیتونه این چیزها رو قبول کنه 

و اینکه گفتی چرا خلق شدیم خلقت ما چه ربطی به فنا ناپذیری ما داره؟ من نظر خودم اینه که خدا میخواسته زندگی زمینی و بُعد سومی که یکی از پایین ترین ابعاد هست رو تجربه کنه منتها چون فرکانسش خیلی خیلی بالاست خودش نمیتونسته بیاد این پایین پس به وسیله ما این زندگی رو درک کرده شنیدی میگن خدا از روح خودش درون ما دمیده؟ یعنی در واقع خدا داره از طریق ما این زندگی رو تجربه میکنه میلیاردها زندگی! و وقتی مردیم تجاربمون میره برا خدا پس خلقت ما برای خدا بیهوده نبوده اما برای خودمون بیهوده هست و یه چیز دیگه آفریدن ما برای خدا هیچ کاری نداشته به محض اینکه تصور کرده که همچین جهانی میتونه وجود داشته باشه ما خلق شدیم اینم نظر منه