با هرکی خوب رفتار میکنم فکر میکنم رفیقمه یهو رفاقتشو باهام کم میکنه
اصلا نمی‌فهمم چرا همش میگم خدایا من که با این خوب بودم من که انقدر باهاش مهربونم همیشه هر موقع ازم کمک میخواد من کنارشم پس چرا اینطوری میشه
۲۰ سالمه بچه نیستم ولی واقعا این مسئله ناراحتم میکنه هر موقع میگم این دیگه واقعا دوست با معرفتیه میبینم که مثل بقیه اس ...
بعضی وقتا میگم شاید انقدر همیشه در دسترسشونم باهام اینطوری میشن
متاسفانه بیشتر ادما همینن
تا بوده همین بوده ذات خیلیا همینه تنها بمونیم بهتره
چند روز پیش با ۳ نفر از دوستام رفته بودم بیرون
یکی از دوستام که ۱۰ ساله باهاش دوستمم بود
من خیلی تعجب کردم از اول نه اومد پیش من بشینه نه دست منو گرفت
دست یکی دیگه از بچهارو گرفته بود جلو جلو داشت با اون راه می رفت اصلا انگار من تو اون جمع نبودم
من اصلا تعجب کردم از رفتارش
هر موقع حالم بد بوده دورمو نگاه کردم فقط خودمو دیدم هیچکس نبوده
تا الان ۳ تا از صمیمی ترین دوستام بی دلیل دیگه با من حرف نزدن بی دلیل باورتون میشه ؟
واقعا برام خنده داره اما خیلی بغضم گرفته از این قضیه
همش میگم لعنت به من که انقدر باهم مهربونم و هیچوقتم هیچکس قدر مهربونیمو نمیدونه مثل بقیه رفتار میکنه
شایدم واقعا همون طوری که هر رابطه شروعی داره پایانی هم داره دلم میخواد برم همه ی حرفایی که رو دلم سنگینی میکنه رو بهشون بگم
اما هیچوقت چیزی نمیگم چون اینطوری حداقل شخصیتمو حفظ میکنم فقط مثه خودشون کمرنگ میشم و دیگه هیچی
خیلی حرف زدم ولی نیاز داشتم
حداقل یکم آروم شدم :)))
یه مثال بالا زدم از دوست صمیمیم اونو بخون تا اینم بگم
یه دوستی داشتم خونشون رفت یه شهر دیگه
ولی ما ارتباطمونو حفظ کردیم و خیلی باهم صمیمی بودیم
چند ماه بود من هربار زنگ میزدم جواب نمی‌داد
پیام میداد ببخشید نشد جواب بدم هر موقع وقت کردم خودم بهت زنگ میزنم بعد زنگ نمی‌زد
دیگه کم کم پیام نمی‌داد پست نمی فرستاد تو اینستا
حتی تولدمو از همه دیرتر بهم تبریک گفت ( حالا این خیلی مهم نیست )چند بار اومد شهرمون یه خبر نداد همو ببینیم با اینکه همیشه می‌گفت هروقت اومدم بیا همو ببینیم
خلاصه ما خیلی ارتباطمونو باهم کم شد
اوایل تابستون بود یه روز بهش زنگ زدم ( گفت بیرونم ، تو شهر ما بود ) بعد گفتم پس بعداً حرف می‌زنیم وقتتو نمیگرم بعد گفت آره من شب رفتم خونه بهت زنگ میزنم ، زنگ نزد بعد دو روز پیام داد: ببخشید من نمیتونم زنگ بزنم رفتیم شهرمون بهت زنگ میزنم منم بهش گفتم بیخیال دیگه نمیخواد زنگ بزنی
چند بار زنگ زد جواب ندادم پیام داد گفت از چیزی ناراحتی و این حرفا گفتم نه و دیگه جوابشو ندادم اونم پیام نداد
ما باهم خیلی صمیمی بودیم واقعا هر روز باهم چت می کردیم بی دلیل باهام رابطه اشو کم کرد و اینطوری باهام رفتار کرد
ببخشید خیلی طولانی نوشتم
ببین این یه واقعیت تلخه که وقتی آدما از هم دور بشن خواه ناخواه ارتباطشون سرد و کمرنگ میشه ، مگر تو موارد خیلی خاص مثل روابط بین اعضای خانواده و...
منم از این ادما تو اطرافیانم دارم ، مثلا چون اون شخص دیگه منفعت خاصی از حرف زدن با من نمیبره
رفتارایی مثل همین دوست تو داره.
خب حق هم دارن بنظرم! هدف از ارتباط با آدما فقط اینه که کنار اومدن با پستی و بلندی‌های زندگی برای ما اسون‌تر و مسیر رسیدن به اهدافمون هموارتر بشه.
وقتی سودی نداره برامون دیگه دلیلی نداره ادامه بدیم.
خوب و مهربون ودلسوز و دلرحم و انسان باش اولا فقط و فقط به خاطر رضایت و خشنودی خدا بدون هیچ چشم‌داشت دوما تا جایی که به خودت جسمت روحت شخصیتت آسیب نزنی ،اگر دیدی لایق نیستن ی یا علی و تمام ،من دیر فهمیدم شما این حرف رو از مادرت بپذیر
ایشون عالی گفتن اسی.واینکه همه همینن حتی خانواده خود ادم.ولی فرق خانواده اینه که شایدیجایی جواب مهربونی روبدن ولی غریبه ودوست کم پیش میاد.همون بهترمحبتت خرج خانواده بشه لااقل میگی داداشمه خواهرمه و... حتی اگه اونام جواب محبتمونو ندن کمش بایدکرد
