خیلی وقته حرف نزدیم باهات ؛ حواست هست ؟ یادت رفته ما رو ، می دونم . شبا کنار سپیدار خشک حیاط می شینیم ، ساکت ساکت ، انگار که مرده باشیم . نگاه می کنیم به ماه که غرق شده تو حوض لجن گرفته .
ماه گریه می کنه ، ما گریه می کنیم ، گنجیشکا میان می شینن رو شاخه های خشک سپیدار آواز می خونن ، آواز دشتی غمگین .
سخت میگذره شبا . دکتر دیگه قرص نمیده، گفته خوب نمی شم !! گفته بیان منو ببرن ...
کی بیاد منو ببره ؟ من با کسی نمیرم که غیر تو .
توئم که نمیخوای منو ، نمیای ببری که . بس که یادت رفته .
روزا خودمو می زنم به خواب ، انگار مورچه باشم تو سیاه زمستون، خوابم برده باشه و ندونم دو قدم اون ور یه تیکه نون خوشمزه منتظرمه .
هروقت کسی حواسش نیست ، عکستو از جیب لباس آبیه ور میدارم ، می شینم به تماشا کردنت .
درد داره که دیگه یادم نمیاد صداتو ...
اصن یادته گفتم اگه یه روز صدات نباشه می میرم ؟ دارم می میرم انگار . یادم رفته وقتی می خندیدی چطوری بود دنیا .
چطوری اسممو صدا می کردی و من نمی مردم از ذوق و مستی .
الان باز سرت درد میاد از حرفام ... گفتی هیچی نگم ، نمیگم .
امشبم عین هر شب ، نشستیم گوشه حیاط ، تنها ، بی صدا و بی مهتاب .
تو تاریکی نگاه می کنم به کف دستام به مچ دستم و رگ آبی ، نه که بترسم از مردن !!!
فقط دلم نمیاد بمیرم قبل این که مطمئن بشم کسی هست که برات بمیره .
دم صبح از دور یه بوسه میفرستم برات ، میدونم نمیرسه ، اما کار بیشتری برنمیاد ازم آخه .
تکیه می دم به تنه زبر سپیدار خشک ، یکی می شیم با هم ، دو تا فراموش شده ، دو تا خشکیده .
گنجیشکا میان رو شاخه های ما می شینن و با صدای نهنگای مرده آواز میخونن .
فردا باز وقت ملاقات که بشه دوستام میان میگن نکن دیوونه ، آبروت میره !! مام می خندیم و می گیم زکی ، همینه آبرو .
کم کنم حرفو ، گَرَم یاد آوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم .
خلاص ...
گفتم مگر به گریه دلش مبتلا کنم
در سنگ خاره قطره‌ی باران اثر نکرد
....
