من کپ خودتم
مدام رویا پردازی. میکردم و می کنم
از 8 سالگیم شروع شد یه شخصیت به نام ویلی و دختری به نام لیلی ک بعدا اسمش شد سارا و این ماجراهاشون بیشتر شبیه فیلم هایی بود ک میدیدم، خودم رو جای ویلی میزاشتم و پسر هستم توی رویاهام
هرفیلمی میدیدم، تو رویاهام تغیرش میدادم و شخصیت هاشو عوض میکردم و شخصیت های ساختگی خودمو میگذاشتم
موقع کنکور ک علاوه بر اینا، شوهرایندم هم اضافه شد، زندگیم بچه ها و خونمو میدیدم،
جالبه بگم شوهرم الان دقیقا همون شکلیه ک تو رویاهام دیده بودم، ی مردنسبتا قد بلند، سفید، عینکی و ریشو و خوشگل و مذهبی😂😂
وقتی اومد خواستگاریم، برگام ریخت
خلاصه الان بچه هم دارم
ولی این رویا پردازیم از بین نرفته، کمتر شده ولی دوستش دارم، واقعا لذت میبرم ک وقت قبل خواب رویا پردازی کنم
اسمشم اختلال نیس
ما قوه ی تخیلمون خیلی فعاله و ادمای خلاقی هستیم، من واقعا تو مدرسهو. دانشگاه و الان سرکارم، مدام از اطرافیانم میشنوم ک چقدر تو کودک درونت فعاله، چ نقاشی هایی میکشی، چه قشنگ شعرارو مثل خواننده هاشون میخونی(من صدام خوبه تقریبا، تقلید صوام میکنم) و انشا نویسی و...
بنظرم نگران نباش و اسمشو دیوونگی و اختلال نزار
این من و تو و ادمای مثل ما رو، از بقیه متمایز و خاص تر نشون میده