من ۲۳ سالم بود باهاش ازدواج کردم
یه ازدواج ناموفق داشتم که تو عقد جدا شدیم
هنوز مهر طلاقم خشک نشده بود خانوادم مجبورم کردن با رفتاراشون باهاش ازدواج کنم
از همون اول به دلم ننشست
حالا مال من برعکس بود
من لاغر اون هیکلی
راحت بهت بگم تا ۳۰ سالگی باهاش سر جنگ داشتم
گاهی میشد هفته به هفته تو صورتش نگاه نمیکردم
چقدر بهش توهین کردم چقدر بهش گفتم ازش متنفرم
خودشم میدونست هیچ دوسش ندارم ولی اون منو دوست داشت
مثل شوهر تو همش میگفت بمیرم تو راحت بشی
میدونم که حقش نبود اون رفتارا اما منم حالم دست خودم نبود
حتی یذره هم دوسش نداشتم
الان ولی فکر میکنم خیلی چیزای دیگه تو زندگی مهمه
اینکه مثل شوهر تو مرد خوبیه
خصوصیاتی که در مورد شوهرت گفتی شوهر منم هست
من اصلا نقاط مثبتش به چشمم نمیومد یعنی اصلا برام مهم نبود که خوبه من دوسش نداشتم
اما الان که دوتا بچه دارم فکر میکنم که چهره و قد و هیکل آره مهمه اما اخلاق و روحیات مثبته یه مرد خیلی مهمتره
من اگه میتونستم همون هفته اول عقد ازش جدا میشدم
اما الان میگم حتما این آدم بهترین کسی بود که میتونست خدا تو زندگیم بذاره و گذاشت
نامزد اولم که عقد بودیم و جدا شدیم به شدتتتتت جذاب بود
قد قیافه تیپ هیکل همه چی عالی بود
من انتظاراتم بالا رفته بود و در کل چون آدم کمال گرایی هستم دلم چیزایی میخواست که تو همسرم نبود
دلم میخواست لاغرتر بود که لااقل به هم بیایم
از لحاظ چهره من خیلی بالاتر بودم
از لحاظ تیپ من خیلی بالاتر بودم
من بعد از چند سال تو زندگی باهاش بازم حتی دوسش هم نداشتم اما بهش وابسته شدم
اما الان دو سه سالی هست که دوسش دارم
اینکه زحمت میکشه برامون
حواسش بهم هست؛ تو این زمونه ی سخت داره سعیشو میکنه زندگیه خوب برامون بسازه
اینکه اخلاق داره و با بچه هاش خوب رفتار میکنه
اینکه تو هر شرایطی پشت منه و در مقابل بداخلاقیام اون کوتاه میاد خیلی ارزش داره
من خیلیییییی میفهمم حالتو
حتی اگه بگی ازش متنفری بازم میتونم درکت کنم
من انقدررررر گریه ها کردم
انقدر عذاب کشیدم و مثل مار پوست انداختم
تیکه تیکه شدم تا تونستم زندگیمو بپذیرم
ببین اگه میخوای باهاش زندگی کنی نذار ازت کینه کنه
یهو میبینی شد یه آدم دیگه و اصلا دیگه تو براش مهم نباشی
حالا تو باید بیوفتی دنبالش و نازشو بکشی تا بشه آدم قبل
اگه میخوای باهاش زندگی کنی باید قدم اول زندگیتو بپذیری
حضور این آدمو تو زندگیت بپذیری
نگاهتو بهش مثبت کنی
زحمتاشو ببینی
خوبیاشو ببینی
با هیچ کسی مقایسش نکنی
فانتزی های ذهنیتو از بین ببری
وگرنه خیلی بهت سخت میگذره
انتظار نداشته باش خیلی زود مهرش به دلت بشینه
اول باید با خودت کنار بیای
ببین من حتی به دروغ هم نمیتونستم بهش بگم دوسش دارم
ولی الان تو این سن میفهمم که زندگی فقط اون چیزایی که من دلم میخواست نبود و نیست
زندگی انقد فراز و نشیب داره
اینکه شوهرت تحصیل کرده س
وضعیت مالیش خوبه میتونه از پس زندگی بربیاد
بهت احترام میذاره
دوستت داره
پدر خوبی برا بچه هاش میشه اینا خیلی مهمه
بهت بگم من بعد از اینهمه سال چند وقت پیش ۹ روز از هم دور بودیم برا اولین بار دلم براش تنگ شد و بهش گفتم دلم برات تنگ شده
بیچاره الان که دارم بهش محبت میکنم و حرفای خوب میزنم باورش نمیشه
امیدوارم بتونم خودمو پیدا کنم 😞 مطمئنم دیگه اونم از من بدش میاد با چیزایی ک تجربه کرده و حس و حال منفی که بهش القا کردم ...خیلی وقتا با خدا حرف میزنم میگم من که لیاقت این ادمو خوبیاشو ندارم چرا حداقل ی جوری کردی که اون اذیت بشه اون ک انقد خوبه 🥺😔😔
سعیتو بکن
چون طلاق چیزی رو حل نمیکنه
باز اگه آدم بدی بود
یا شرایط خودت طور دیگه ای بود مثلا میشد مستقل بشی
شاید میتونستی جدا شی
اما شوهرت مرد خوبیه
تا خودت نخوای تا رفتار خودتو باهاش درست نکنی نمیتونی این زندگی رو بسازی
جفتتون آرامش ندارین
مقایسش نکن اولین قدم همینه
مطمئن باش تو لیاقت مرد خوب تو زندگیت داشتی که خدا قسمتت کرده حالا نشد اونی که میخوایم بشه دیگه چیکار میشه کرد
