یک ساعت پیش من میخواستم تاپیک بزنم و مطرح کنم که «یه قسمتی از وجودم برای دست آورد هام به تشویق و توجه نیاز داره و هیچکس حتی مادرم برای این منظور و همچنین احیانا هر جنبه دیگری ممکنه بهم توجه نداشته باشند. چطور با این بی توجهی بقیه و ندید گرفتنم کنار بیام؟»
بعد در تفکر در مورد این موضوع که رفتم این شعر کند و کاو شد:
گر تو بالا میروی، پایین میا و بحث کن
حین تو بالاتر برو، خود نقض کن
عزم توجه مکن ای جان دل
عیش خوشت زهر مکن جان دل
هر که برای دل خود کار کرد
فارغ از هر کس شد و پرواز کرد
کس به احسنت، به جایی نرسید
عاشقان در پی دیوانه خطابی باشند..
+مثل اینکه به مثنوی سرودم(هر چند که بیت آخر درست نمیشه)
خلاصه که به نظرم قبل از پرسیدن خوب فکر کنید. چون با هیچی مثل جواب خودتون تفهیم نمیشید✌🏻