پدر و مادر من پیرن. هفتادهشتاد ساله. با یارانه ماهی ۱۵ میلیون پول میگیرن هر ماه.
گوشت گوسفند و مرغ و برنج ایرانی و میوه های معمول فصل رو همیشه دارن اونم کم نه. لبنیاتشون هم کلا محلی میگیرن و گرون.
سر و وضع لباساشون هم مرتبه. مثلا مامانم تند تند لباس نمیخره ولی وقتی میخره جنس خوب میخره. مثلا کیف و کفشای چند میلیونی و اینا.
ولی مثلا مسافرت نمیرن چون پیرن و توانشو هم ندارن مخصوصا پدرم. مامانم گاهی با خواهراش ترکیه میره.
پدرم دارو هم مصرف میکنه که با بیمه ماهی یکی دو میلیون در میاد داروهاش.
مهمونی تقریبا زیاد میدن و پذیرایی کامله.
اما اما اما خونه از خودشونه و ماشین دارن
خرج بچه مدرسه ای ندارن.
قسط و قرض و وام و اجاره ندارن.
هزینه رفت و امد با تاکسی و اینا رو ندارن
شهری که توش زندگی میکنن کوچیکه و قیمتا مناسب تره
یعنی اینجوری نیست که بگیم با ده پونزده میلیون اصلا نمیشه زندگی کرد و هر کی اینجوری زندگی کنه، زندگیش فلاکت باره!
چون زندگی پدر و مادر من واقعا خوب میچرخه فعلا با ۱۵ تومن.
