۲۰ سالمه ؛۱۶ ۱۷ سالم بود شکسته عشقی سخت تجربه کردم بخاطر چهرم
تو فامیل و دوست و آشنا و همکلاسی ها همیشه از چهرم ایراد میگیرن
فقط بخاطر اینکه پوستم گندمیه و بینیم عقابی
تو ۱۸ سالگی یه خطایی کردم به خانواده گفتم از این به بعد خواستگارامو چشم بسته رد نکنید ؛بزارید بررسی کنم
از اون موقع به بعد همشون با معرفی دیگران میومدن خواستگاری ولی به محض اینکه چهرمو میدیدن دیگه پشت سرشونم نگاه نمیکردن
فقط یکی منو میخواست که اونم میگفت چهره برام مهم نیست
واقعا دیگه حالم از خودم به هم میخوره
الانم که به مامانم هرچی میگم بهشون بگو دخترم قصر ازدواج نداره تا من بتونم رو دانشگاه و آیندم تمرکز کنم گوش نمیده میگه تا آخر عمرت که نمیشه تنها بمونی
وقتی ام میگم بهم میگن زشت عصبی میشه و میگه همه میگن تو خوشگلی،سلیقه ها متفاوته و....
شما جای من بودید چکار میکردید؟!دیگه خسته شدم
