مجردم ، با خودت بگی بعد از ۲۶ سال مجردی حداقل این کیس خوبیه اخلاق گندشو تحمل کنم چون موقعیتش خوبع و ظاهرش خوبه ، خانوادمم تحت فشارم بزارن که یه کیس خوب پیدا کن برا خودت
دوسش که دارم ولی روح و روانمو داره به هم میریزه هی دعوا هی لجبازی هی انتقاد ، میخواد کاری کنه من فقط بگم چشم آقایی چشم امر امر شماست ، اگه قبول نکنم میره تا چند روز
احساس میکنم اونم فقط بخاطر ظاهرم باهامه خودش اشاره کرده
وقتی هم کات میکنیم احساس تنهایی میکنم و بلاتکلیفی
