پسر خوبیه. خوش تیپه.خوش قیافست. قد بلنده. خوش اخلاقه. منو هم دوست داره. همش بهم میگه آرزوی من همیشه دختری مثل تو بود و از این صحبتا... مهندس برقه و بشدت کاری و دنبال پیشرفت. در کل ادم خوبی بنظر میاد. اما یه مقدار حس میکنم زیادی حساسه روی صحبتم با آقایون دیگه توی جامعه...
کلا مدرنه ولی رو این حساسه یه کم.🤦♀️
دوسم داره و هدفامون هم برای اینده یکیه حتی کشوری که میخواستم مهاجرت کنم.
اما راستش یه کم میترسم..... نمیدونم منظورمو درک میکنین یا نه. ولی میترسم به کسی بدم دلمو... هم از این جهت که ممکنه دلمو بشکنن چون ۶ ماه پیش عشقم قلبمو شکست و رابطمون تموم شد.(اشنایی به قصد ازدواج بود.) 💔
از طرفی هم حس میکنم لیاقت من بیشتره. این ادم همچیش خوبه ها. ولی مثلا لهجه مازندرانی داره. من اذیت میشم. یا مثلا خیلی جدیه یه وقتا. در حالیکه اخلاق من ملایمه.
کلا بد نیست ولی من حس میکنم لیاقتم بیشتره.
خیلی میگه ازت خوشم اومده و دوستت دارم و تا تهش قول بده بمونی اگه بمونی من فلان و فلان ولی اینا شاید همش حرف باشه فقط نه؟🤷♀️
میشه مشورت بدین چیکار باید بکنم.... جدا بشم همین اول کار یا باهاش وارد ارتباط عمیق بشم و ادامه بدم.... ۲۰ سالمه. اون ۲۵ اونورا. چند روزه اشنا شدیم.
