اوج ناامیدی

هیچی... مجبور بودم زندگی کنم پس زنده موندم

جرات قرص برنج خوردن و داشتم تا حالا مرده بودم

لحظه آخر پشیمون شدم فقط:)

هرثانیه دارم بهش فکرمیکنم ینی هرثانیه ولی عین سگ میترسم برم اون دنیا و نتونم شوهرمو دوباره ببینم فقط روزی هزاربار ارزوی مرگ میکنم!

هیچی 

الان هستم 

دارم جون میدم ولی هیچی 

من دیگه بیخیال شدم بی حس شدم به همه چی . مجبورم زندگی کنم انگار این من نیستم که دارم زندگی میکنم یه نفر دیگه هست.

اول قطع افکار منفی حتی برای چند لحظه با:

دوش گرفتن با آب نسبتا خنک

مرتب و تمیز کردن اطرافم

قطع موسیقی (تاکید می‌کنم روش)

فاصله گرفتن از گوشی و مجازی و تلویزیون و...

رفتن به طبیعت و دیدن چمن و درخت و آسمون

لیست کردن کوچک ترین داشته های زندگیم و...

سرزنش نکردن خود و آرام کردن خود با مهربونی 

بعد در اون لحظه:

نوشتن مشکلاتم ، احساساتم ، چرا این فکرها رو میکنم، چقدر از مشکلات و ناامیدی هام واقعی هستن و مغزم بزرگشون نکرده یا اونا رو مشکل نشمرده؟

نوشتن هدفام،  کارهای روزمره مجبوری و...

بعد

راه حل هایی که گشتم پیدا کردم، کدومشون واقعا دست من نیست و غیر قابل حله؟ چقدر میشه اون غیر قابل حل رو تحمل کرد؟ چقدر میشه پذیرفتش؟

یه چیزیم بگم...

من یه مدت خیلی بهش فکر کردم هر روز بارها و بارها.

خب من مسلمونم و این گناه کبیره است که قطعا آدم جهنمی میشه 

اما

با خودم میگفتم حداقل از این درد راحت میشم

اما بعد

شنیدم که خدا عذاب کسانیکه خودکشی میکنن رو این قرار داده که تا مدت زمانیکه قرار بوده عمر کنن اون دنیا دقیقا با همان دلیلی که به خاطرش خودکشی کردن عذاب بشن.