من الان ۱۸ سالمه رشته ام تجربی هست تازه امتحانام تموم شده
پارسال سال افتضاحی داشتم ک کارم حتی ب خودکشی رسید
من ی مدت حس میکنم خیلی تنهام کسیو ندارم و واقعا همینه
یعنی الان بخوام برم بیرون غیر از دوست صمیمیم نمی‌دونم ب کی بگم چون کسیو ندارم
ک دوستانم همشون دوست پسر دارن سرشون با دوست پسراشون گرمه و همش بیرون و...
حتی دوست صمیمیم هم از وقتی دوست پسر داره کمتر همدیگه رو میبینیم آخرین بار اوایل اردیبهشت همدیگه رو دیدیم
گاهی به خودم میگم چی میشد من یه پسر خوب تو زندگیم بود باهاش وقت می‌گذراندم باهاش بیرون میرفتم از این تنهایی در میومدم واقعا الان تو شرایطی هستم که دعا دعا میکنم و میکردم کاش منم دوست پسر داشتم
ولی شانسم تو پسر خوب نیست فقط ازم سو استفاده شده
چند وقت پیش رفتن با ی پسری بیرون شبش اومد بهم گفت دختر خوبی هستی ولی تایپ من نیسی فیست اون چیزی نیس ک من می‌خوام
اولین باری نیست که ی پسر از فیسم ایراد میگیره دلمو می‌شکنه از خودم از چهرم متنفر میشم تازه چهار ماه هم هست بینیم رو عمل کردم بخاطر انقد اعتماد بنفسم رو آوردن پایین
کلن هروقت میرم دست یا همون سر قرار نمی‌دونم چرا به قرار دوم نمی‌رسه با اینک هیچ کار خاصی نمیکنم از هیچ پسری هیچ توقعی ندارم
یا کلن هیچ پسر جدیدی تو زندگیم نمیاد
حس بدی کلن به خودمو زندگیم دارم به اینکه هیچکس دوستم نداره و نخواهد داشت
میشه
یکم راهنمایی کنید لطفاً
