من تو زندگیم تا حالا...

باور کن همچین آدم هایی بیشتر از همممه خودشون اذیت میشن..اختلال وسواس فکری دارن شاید باورت نشه ولی گاهی خواب های آشفته از طرد شدن اشناهاشون میبینن، گاهی اونقدر احساس های حسادت دارن یا رفتار های بقیه رو بی توجهی به خودشون تعبیر میکنن که دلشون میخواد خودکشی کنن...همچین وقت هایی ناجی بودن سخته ، اینکه ناجی کسی باشی که باهات قهر بوده ، تو بزرگتری کن بهش به چشم بچه ای ببین که آسیب دیده یا از زودرنجی خودش یا از موفقیت تو ...این لطف و محبت تو رو دنیا برات جبران میکنه نه همون ادم

چه اهمیتی برات داره که بقیه چ فکری درباره تو میکنن اونم تو جامعه‌ای که معنی ارزش ها ازبین رفته!!!خیلی ها برطرف کردن کدورت هارو بی کلاسی میدونن یا به اسم حذف آدم های سمی عزیز هایی رو کنار زدند که خودشون رو هم مستلزم رنج کردن با این طرد کردن هاشون

قربونت عزیزم ، حالا کوجا خارج هسی دقیقا 

می فهمم. به نظرم شما طبق معیارهای اخلاقی خودتون عمل کنید. گذشت زمان خیلی چیزها را روشن می کنه. افرادی که ارزش این رفتار انسانی را می دونند، در کنارتون باقی می مونند و بقیه کم کم پراکنده میشن و یا شما خودتون حذفشون خواهید کرد. 

اشتباه کردی! با دلجویی ازش گوشت تنت آب میشد؟ اون آدم اخلاقش این بوده...با اخلاقش هم خودش رو از چشم تو صددرصد انداخته میفهمم چی میگی...ولی این افراد واقعا زودرنج هستن و علاوه بر اون با این حس طرد شدگی که بهش دادی باعث عصبی بودن و منزوی بودنش میشی..من خودم از این آدم ها زیاد تو زندگیم دارم دایی که منو مسدود کرده چون به زنش دیر سلام کردم و زنش که تو مهمونی شلوغ ضایع میکنه که چرا دوسال پیش فلان رفتار رو با من داشتی ، اما با خودم میگم از گوشت تنت که کم نمیشه وقتی مریضه با یه خط دیگه زنگش میزنم حالش رو میپرسم تو مهمونی ها همچنان به زنش احترام میزارم که شب خیالم راحت باشه اعصاب یه آدم بی اعصاب رو مختل نکردم

راضی هستی از مهاجرت؟

به هیچ عنوان ادم حسابش نکن. 

برای خودت ارزش قائل باش. 

قطعا همسرت بیشتر از ما ایشون رو میشناسه و واقف به قضیه است. پس بهتره به حرفش گوش کنی. 

اگه خدایی نکرده دور از جون قضیه برعکس بود به نظرت بهت تسلیت میگفت یا مثل بقیه اتفاقات زندگیت بی تفاوت میگذشت؟!!! 

حسوده مشخصه