17 سالمه از یکی از شهرستان های استان آذربایجان شرقی هستیم 1 ونیم ساعت با تبریز فاصله داریم یکی از دوستای خیلی صمیمیم از اکیپ 4 نفرمون دعوت کرده بعد امتحانات نهایی بریم خونه ای که تبریز دارن ناهار بریم رستوران و بعدش سینما ساعت 6 هم برگردیم خونه از اینجا یا با بابای دوستم میریم یا هممون با اتوبوس بابای خودم کار داره نمیتونه ببره اونجا هم خواهر دوستم و دخترعموش پیشمون هستن هرجا که بریم 27 سالشونه و یکیشون پزشکه یکیشون دندون پزشک پدرومادرش هم هستن به بابام گفتم گف نمیشه گفتم پس چجوری سال بعدش میرم دانشگاه یه سال فرق داره دیگه چرا نمیذاری اگه دانشگاه هم قراره نزاری برم از الان بگو این همه درس نخونم میگه اون موقع فرق داره نمیشه . من واقعا خسته شدم یه سال تمومه بکوب دارم درس میخونم نمره هامم خیلی خوبه حتی مهمونی هم نرفتم امسال میگم چی میشه یه روز برم بیرون آخه به خاطر دوستامم نیس چون همشونو میشناسن با خانوادشون هم رفت و آمد داریم همشون هم دخترای خوب و درس خونین درواقع مدرسه تیزهوشانیم اما نمیدونم چرا نمیزارن بعد مامانم هر چی میشه میگه سال بعد میری دانشگاه فلان چیزو یاد بگیر انتظار دارن برم دانشگاه تهران اما الان برا یه همچین چیزی اجازه نمیدن گفتم نمیزارین با دوستام برم حداقل خودتون ببرین 17 سال دارم اما یه بار هم سینما نرفتم همش حسرت
مامان یا بابای دوستت زنگ بزنه با مامان یا بابات صحبت کنه
که نتونن روشو زمین بندازن
ببین بری دانشگاه همه چی عوض میشه
من وسط تهران زندگی میکنم مثل خودت بودم
رفتم یه شهر دیگه دانشگاه الان ساعت ۱۱ برمی‌گردم خونه کسی کاریم نداره 😅
والا دانشگاه تهران هم بری مطمئنم اونام میان تهران خونه میگیرن🫤
عزیزم منم بودم نمی زاشتم دخترم تنها بره یه شهر دیگه با یک ساعت و نیم فاصله
چی بگم
منم راضی نمیشم خواهرم بره
منم دخترمو نمیزارم بره
ببین حق بده به پدر ومادر
سخته واقعاا
اما مامانت نمیشه باهات بیاد
منم هم سن تو بودم همینجوری بود مامان و بابام خیلی گیرای الکی میدادن نمیزاشتن جایی برم یه کتابخونه میخاستم برم درس بخونم کلی باید استرس تحمل میکردم
یادمه دانشگاه قبول شدم
از خونه تا دانشگاه ۳ساعت راه بود
اما همش با اتوبوس و مترو
دوتاشون پاشدن دنبال من راه افتادن
آخ چقدر حرص خوردم
دلم میخاس تنها برم
اما ۲جلسه که باهام اومدن و محیط و دیدن خیالشون راحت شد
دیگه آزادم گذاشتن
