من یه دوست داشتم که دوران دبیرستان رو همیشه با هم بودیم برگشتن هم چون خونه هامون یه محل با هم فاصله داشت پیاده با هم از مدرسه تا خونه رو میمومدیم . و خیلی با هم خوب و صمیمی بودیم .
هر دو خیلی درس خون بودیم و به عشق معلم شدن رفته بودیم رشته انسانی .
خلاصه سال کنکور شد و من با این که رتبم زیر ۱۰۰۰ شده بوده توی فرهنگیان به خاطر مصاحبه رد شم و خیلی ها که رتبشون بالا تر از من بود قبول شدن .
خب
انسانی عذابه.
از قبل تایپ کردم تند تند میزارم
خب
گذاشتی لایکم کن
دوستم هم اون سال دبیری فرهنگیان اورد و من رفتم برخلاف میل خانوادم که میگفتن یک سال پشت کنکور بمون برای فرهنگیان رفتم یکی از دانشگاه های تهران یه رشته نسبتا خوب خوندم . توی این سال ها همش حالم بد بود که چرا چیزی که میخواستم نشد و از اون طرف هم مخالفت شدید خانوادم بود و این حالمو بد تر میکرد .
گذشت تا دوستم فارغ التحصیل شد و همزان فوق لیسانس همون رشتش توی یکی از بهترین دانشگاه ها قبول شد .
خب
بزار
و با یک پسر هم داشتن اشنا میشدن و قرار بود تا اخر ماه ازدواج کنن .
که یک روز تولدم خبر خودکشی و فوتش اومد .
انقدر شوکه کننده بود که هر کسی ازم میپرسید میگفتم نه زندس . چند ماه طول کشید تا اروم بشم .
خوب بعدش
در انتظار...
بعدش همش با خودم فکر کردم که اگر من چند سال قبل معلم شده بودم و به خواستم میرسیدم یعنی حالم چجوری بود ؟ خوشبخت بودم ؟
لایک
چیری که ترغیبم کرد اینو اینجا بگم این بود که هیچ وقت به طاهر زندگی ادم ها نگاه نکنید و اینکه دیدم اینجا کنکوری زیاده مهم نیست چی قبول میشید یا به خواستتون میرسید مهم اینه که از لحطه لحطه زندگیتون لذت ببرید و به هر چی که میرسید حال دلتون خوب باشه
تموم شد
