واقعا خودتونو در حد ازدواج آماده میبینین؟ازدواج خیلی خوبه،اما همش خوشی نیست.چقدر مسئولیت پذیر هستین؟چقدر آماده انجام وظایفتون تو زندگی مشترک هستین؟چقدر آمادگی پذیرش شرایط سختو دارین؟سطح دوست داشتنتون چقدره؟
زندگی به هیچکسی ضمانت نداده که یه عمر سلامتی و خوشی پیش روشه،اگه یه روز همسرتونو از کار اخراج کنن،یا مدت طولانی هر چی بخواین،بهتون بگه ندارم،نمیتونی بخری،یا مریضی سخت واسش پیش بیاد،بهتون خیانت کنه،خودتون مریض بشین و همسرتون ترکتون کنه،فکر کردین تو هر کدوم از این موقعیتها و هزاران موقعیت دیگه چیکار میکنین؟یا فقط به لباس عروس و باردار شدن و کادو گرفتن و جشن فکر میکنین؟
من جداشدم دلم میخاد ازدواج کنم ولی با آدم سالم
هیچ کدوم از این مشخصات رو ندارم
فقط دلم بالشت پر میخواد
خودمو آماده نمیبینم ولی دوست دارم
من مجردم ۲۹سالمه دراستانه ۳۰ اصلا دلم نمیخاد واردزندگی متاهلی بشم نمیدونم چرا
دوست دارم سنم پایین باشه و تا همیشه مجرد باشم
ولی این ک سنم میره بالا حس بد میگیرم
اره من ب عنوان ی دختر ۱۸ ساله فکر میکنم مسئولیت پذیرم حتی مادرمم همینو میگه
چون وقتی مادرم برای مدتی مسافرت بود کلللل کارا خونه و اماده کردن صبونه،ناهار و شام با من بود
تمیز کاری و...
و همبنطور مسئولیت برادر کوچیکترمم مراقبش بودم همش هواشو داشتم تو این مدت ی لحظه احساس دلتنگی برای مامانمو نداشت
همش درسته ولی خب تو یه سنی باید ازدواج اتفاق بیفته دیگه ادم همیشه که نمیتونه پیش پدر و مادر بمونه آخرش باید خودش زندگی تشکیل بده به نظر من سختی زندگی متاهلی بهتر از تنها زندگی کردنه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
