منظورم پدر و مادر و برادرمه
بله من
من
منم ندارم
هر کاری از دستم برمیومده براشون کردم، خیلی بیشتر از اکثر بچه ها، هر حمایتی که فکر کنید کردم ازشون
الانم همینه، ولی تعلق خاطری بهشون ندارم، دلم براشون تنگ نمیشه، حوصلشونو ندارم
نگرانشون میشم، کمک می کنم ، کارهاشونو راست و ریس می کنم ولی فقط چون می دونم از پس کارهاشون برنمیان نه از سر علاقه
زمانی که باهاشون زندگی میکردم.معمولا فهمیده و درک نمیشدم.و خیلی احساس تنهایی میکردم.هر کسی به خودش اجازه میداد وارد حریمت بشه و اینکارو اصلا بد نمیدونستن.براحتی میتونستن توی تصمیمات دخالت کنن. اسمش رو هم دلسوزی و بزرگی و اینا میذاشتن.هرچند خانواده من خوب بودن ولی من بخاطراین مسائل خیلی عذاب کشیدم.الان فکر میکنم چطکر یه زمانی تونستم باهاشون و توی اون شرایط زندگی کنم.الانم توی یه شهر دور از خونه زندگی میکنم.و خیلی خیلی آرامش دارم
حالا پدر و مادر یه چیزی من نمی فهمم چرا باید از برادر حمایت کرد واقعا
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
