عزیزم باید بپذیری که این ذات من نیست که اینو حس میکنم بلکه ناخودآگاه همه ی آدما این حس رو داره
این یه احساس غیر ارادیه ، اولش باید بپذیری که خودت نمیخوای اینطوری باشی و این ناخودآگاهته که این احساس رو در تو ایجاد میکنه
هر کی پیشرفت میکنه حتی شده زورکی به خودت بگو خیلی خوشحالم براش ، نوش جونش ، مبارکش و اینجور حرفا بعد یه مدت واقعی میشن باور کن
به خدا توکل کن ، از خودش کمک بخواه با اخلاص ، به خودش قسم کمکت میکنه
خودتو مقایسه نکن ، حکمت خدا رو بپذیر که خودش بهتر میدونه چه چیزی رو چه موقع و به چه کسی بده ، مطمئن باش حق تو هم محفوظه و سر وقت برات فرستاده میشه
توصیه های اولین تاپیکمم بخون ، خیلیا نظر دادن و مفیدن
خب طبیعیه ، بیشترشم بخاطر مقایسه هاست
این یه احساس غیر ارادیه ، اولش باید بپذیری که خودت نمیخوای اینطوری باشی و این ناخودآگاهته که این احساس رو در تو ایجاد میکنه
هر کی پیشرفت میکنه حتی شده زورکی به خودت بگو خیلی خوشحالم براش ، نوش جونش ، مبارکش و اینجور حرفا بعد یه مدت واقعی میشن باور کن
به خدا توکل کن ، از خودش کمک بخواه با اخلاص ، به خودش قسم کمکت میکنه
خودتو مقایسه نکن ، حکمت خدا رو بپذیر که خودش بهتر میدونه چه چیزی رو چه موقع و به چه کسی بده ، مطمئن باش حق تو هم محفوظه و سر وقت برات فرستاده میشه
توصیه های اولین تاپیکمم بخون ، خیلیا نظر دادن و مفیدن
هر کس پیشرفت میکنه من بیشتر از-خودش خوشحال میشم... از-بچگی اینجور بودم. از شادی دیگران لذت میبرم. از درد و رنجشون داغون میشم.
حقیقتن دوس نداشتم اینجور بودم.
نمیدونی جقدرررررر اسیب میبینم... برا ناراحتی دیگزان غصخ میخورم
آفرین و خداروشکر بابت ابن احساست
منم از همون اول از درد و رنج بقیه گریه میکردم یه جورایی احساساتم تناقض داشت ، هم ناراحت میشدم هم میگفتم ديدی تو تنها رنج نمیکشی و یه جورایی دلم خنک میشد
من رشته بیمارستانی میخونم ، شاید باورت نشه برا تک تک مریضا اشک میزیختم ، تو بخش سرطان که میرفتیم کارم همش گریه بود
ولی الان رویه دیگه ای برا احساساتم پیش گرفتم ...
