یه دختر ۳سال و هشت ماه دارم خیلی پر انرژی اصلا برنامه بچه. دوم نداشتم ۳۷ سالمه و کارشناس ارشد عمرانم قبل دخترم میرفتم سرکار تازه میخواستم دوباره برم دنبال کار همیشه از اینکه فقط یه زن خانه دار باشم متنفر بودم (جسارت نباشه به خانم های خانه دار احساس شخصیه درمورد خودم) هیچ کمکی هم برای بچه ندارم خودم و خودم تو یه شهر دیگه دور ازخانواده ها هستم شبا تا صبح فکر و خیال بچه داری دوباره حالم رو خراب میکنه نمیتونم ارتباط بگیرم دوباره شب بیداری و... و اینکه دیگه ۳ تا ۴ سال دیگه بمونم خودم دیگه نابودم بعد اون دیگه برام کاری پیدا نمیشه با این سن افسردگی میگیرم
سقط هم راحت نیست از نظر شرعی احساس گناه میکنم نمیتونم ولی یه مامان عصبی بودن هم گناه هست میشه با من همفکری کنید
