سلام خانمهای عزیز. من چند وقتی هست ک یک غمی چند وقت یکبار میاد سراغم و با کمی فکر کردن و صبوری فراموشش میکنم. امروز نشستم دقیق شدم و دیدم این غم و اندوهی ک گاهی گریبان گیرم میشه ، دلیل اصلیش پسرم هست. من یک پسر سه سال و هشت ماهه دارم. میتونم بگم در بیشتر موارد به شکل خیلی نرمال در حال رشد هست. اما رفتارهایی داشته که منو می ترسانده، از طرف دیگ مادری نگران تر از خودم دارم، ک گاهی با حرفهایش بیشتر ذهنمو درگیر میکنه، میبینم اول صبح به خاطر دیدن یک حرکت از پسرم نشستم و دارم گریه میکنم. مادرم بی اندازه آگاه و با شعوره، اما به دلیل اهمیت زیادی که به پسرم میده گاهی گزینه ی خوبی برای درد و دل نیست...می دونم باید برم پیش مشاور و در این باره صحبت کنم.🙂 اما امروز تصمیم گرفتم اینجا با خانم هایی که مثل من به نوعی تنهان، و درگیر مسائل فرزندان شون هستن ، این قضیه رو مطرح کنم و بگم اگر بشه گروهی داشته باشیم ، در مورد بچه ها صحبت کنیم و به هم راهکار بدیم ،🤗 اگر کسی پیش مشاور رفته اینجا باهم تو ساعت های مشخص اون صحبت هارو بازگو کنیم و از هم بهره ببریم.نمیدونم کسی هست از این فکر استقبال کنه یا خیر🥲🥰🌱
