چند روز دیگه بچه دومم دنیا میاد
اولی ۴.۵ سالشه
چند وقته بخاطر شرایطم نمیتونم خیلی باهاش بازی کنم جایی ببرمش یا باهاش وقت بگذرونم
بقیه خیلی کمکم هستن،جایی میخوام برم میره خونه مادربزرگاش و دورش شلوغه
اما امروز ک میخواستم برم دکتر میگفت خسته شدم دیگه نمیرم خونه کسی 😭
همینطوری هرشب یواشکی گریه میکردم بخاطرش ،امروز حالم بدتر شد
همش غصه میخورم ک بعد بچه حداقل تا یک ماهگیش شرایط همینه یا شایدم بدتر 😥
چطوری کنار بیام با این شرایط؟
همه مدام سعی میکنن با کمکاشون،حرفاشوم آرومم کنن یا به بچه برسن
خودم هی براش هدیه میخرم،محبت کلامی داریم بغلش میکنم،ولی بازم احساس گناه ولم نمیکنه
من نتونستم مراقب پسرم باشه تفتاب سوخته شدید شده دارم دق میکنم میگم اگ برنگرده کامل چی
بجاش وقتی داری میرسونیش جایی پیش کسی تو راه باهاش بازی کلامی کن حرف بزن باهاش
کلاسی چیزی نمیتونی بفرستیش؟
من دوميو باردارم اولي ٤سالو ده ماه
تا الان از احدي كمك نگرفتم حتي تا چند وقت پيش نميدونست كسي
ميره مهد صبحا عصرا هم با ي ميكنيم گاهيم يه ساعتي كلاس ميره
مگه تو خونه نمیشه باهاش بازی کنی
سخت میگیری
من در حالیکه به دومی شیرمیذادم واسه اولی کتاب میخواندم
وقتی اولی میرفت کلاس اول حتی دومی رد میبردم حمام میکراشتم تو تشت بازی کنه دومی پشت دز حمام مینشست براش املا میگفتم
اتفاقا هم از همون اول بجه دوم هیج کس کمک نداشتم
حتی مامانم هم نمیتونست
همه چیمون خوب بود تا ماه پیش،ولی این روزای آخر همش یا دکترم یا به قول خودش عین پاندا قل میخورم 😂
بازی های سبک مثل شن بازی اینا میکنیم،با هم عصرا کیک یا خوراکی هایی ک دوست داره درست میکنیم،با باباش میره پارک یا خانه بازی
ولی خوب ی وقتایی مجبوری باید بمونه جایی تا برم و برگردم دنبالش عذاب وجدان میکشتم
یا اینکه دوست داره منم باهاشون برم پارک اما چند روزه خیلی زیر دلم درد میکنه نمیتونم برم هی غصم میگیره
همه میگن شرایطش خوبه و من الکی خودخوری میکنم،یا بخاطر هورمونامه
ولی انقدر عذاب وجدان الان و بعد زایمان رو دارم ک انگار خفه میشم😥
منم تا هفته ۳۴ همه چیزم نرمال بود و وقتایی ک حال داشتم پارک و گردش دونفری هم میرفتیم
الان هفته ۳۷ هستم و چند روزه به شدت تپش قلب دارم ،از طرفی استرس زایمان و این عذاب وجدان داره داغونم میکنه
فقط دارم به سختی از پس کارای خونه برمیام
اهان پس هفتت خيلي بالاس
باهم بريد پياده روي بزارش تو كالسكه
راسش من يه تايپيك اينطوري دارم
باورت ميشه بغلشم ميكنم
وسايل بچه رو ريختم تو دستو پاش عادت كنه از لحاظ روحي كم نياره لاقل
منم عذاب وجدانه رو دارما
انگار هيچ بچه ايي اولي نميشه
اينو مادرمم بهم ميگه وقتي بهش گفتم حسمو
چرا اینکارارو میکنم،ولی به قول مشاور انگار حس میکنم با اومدن بچه دومی حق بچه اول پایمال میشه،یا انگار عذاب وجدان خیانت بهم دست داده
از همه توانم براش میذارم,ولی خوب اینکه مجبورم از بقیه کمک بخوام یا گاهی جای خودم رو با حضور بقیه پر کنم عذابم میده
