من و همسرم دانشجویی ازدواج کردیم و کاملا غریبه ایم. فامیل همسرم خیلی شوخ طبعن و باهم خیلی زیاد صمیمی هستن. اما من تو خونواده ای بزرگ شدم که از نظر عاطفی نسبتا سردن. قربون صدقه هم نمیریم، زیاد شوخی نمیکنیم. اختلاف فرهنگیمون هم با فامیل همسرم زیاده. اونا اوپن مایند ترن. حالااااا من وقتی میرم مهمونی چون حرف مشترک ندارم اکثر مواقع دارم به بقیه میخندم یا ساکتم. بیشتر بقیه شروع کننده حرفن. یه سری دختر پسر هم سن و سال هستیم توی فامیل که اونا خیلی سر به سر هم میذارن. وقتی سر ب سر من میذارن، کلی به مغزم فشار میارم تا یه جواب طنز بدم اخرشم گند میزنم خیلی دوس دارم با این هم سن و سالها مثل دوست بشیم و منم سر به سرشون بذارم و بخندیم. اما هیچی به ذهنم نمیرسه. بعضی وقتا هم نگرانم ک چون توی فامیل شوهر هستن قضاوتم کنن. حالا که این همه حرف زدم بیاین راهکار بدین لدفا
دغدغه تو قربون
خجالتی هم هستی ؟ یا فقط سردی
مثل من دو ساعت باید فکرکنم حرف بزنم
عزیزم شما مدلت اینه نمیتونی تغییر کنی مثل من
ذاتیه
ازمن به تونصیحت همین دنده پیش برو احترام نگه دار اما صمیمی نشو
به نظرم عجله نکن و خودت باش
کم کم باهاشون مَچ میشی و رفتار باهاشون رو یاد میگری
همه چیز به وقتش
ضمنا اینکه صمیمیت زیاد با خانواده همسر زیادم خوب نیست به خصوص وقتی که بَلد هم نباشی
چون توی فرهنگی بزرگ شدی که این نوع صمیمیت رو تجربه نکردی باید محتاط باشی
چون به دلیل عدم تجربه و ناآشنایی با این فضا ممکنه رفتار اشتباه داشته باشی و این صمیمیتها واست مشکل ساز بشه
صمیمی بودن خوبه اما حتما باید حد و مرزهای تعریف شده خودت رو هم داشته باشی
نه اینکه هر کسی به خودش اجازه بده به بهانه صمیمی بودن تا هر جا که میخواد نسبت بهت پیش بره
مثلا توی شوخی های غیراخلاقی اصلا شرکت نکن و اظهار نظر نداشته باش تا همه متوجه باشن توی این مورد فاصله شون رو باهات حفظ کنن