خیلی دلم بحال خودم میسوزه دهه هفتادیم و هیچ لذتی از زندگی نبردم دخترم ۵ سالشه کلی آرزو دارم تو زندگی حقوق کارمندی و مستاجری نمیزاره نفس بکشیم همش میره جای قسط و اجاره خونه تنها کار زیباییم اینه ماهی دوبار میرم اصلاح ابرو چون صورتم پر موعه هیچ عملی انجام ندادم نه لباسی نه خریدی نه تفریحی نه اتلیه نه جشن نمیدونم چرا ذهنم خیلی درگیره این موضوعاته
اطرافمون مستاجر هست کارگر هست ولی خیلی به خودشون و زندگیشون میرسن حس میکنم خیلی از زندگی عقبیم کاش حداقل مجرد بودم گناه دخترم گردنم نبود😔😭
شما چی راضی هستین از این شرایط؟زندگیتون اونجوری هست که میخواستین؟
