عزیزم من تاپیک های قبلیتم خوندم
ولی بنظرم خودتون حتما پیش ی تراپیست یا مشاوره برید
چون شما حتی از بچه هفت ساله خودتون هم متنفرید
انکار زیادی خودخوری میکنین سر مسایل پوچ
من دوران نو جوانی اینجور بودم!سالها تلاش کردم بهتر شدم ولی ب قول شما ک میگین امسال اینجور شدین منم این تایما یجوری شدم .گوشه گیر .من ک عاشق ورزشای سخت بودم الان یوگا فقط اونم یکماهه نرفتم.یا چیزای دیگه.ولی باز دارم تلاشمو میکنم.. شروع کردم خانوادمو بیرون میبرم شام یا همینجوری با خانوادم بیشتر وقت میگذرونم چون شوهرم همش سرکاره.یا کوه میرم .مدت ها بود خونه مامانم نمیرفتم با اینکه ۱۰۰متر فاصله اس ولی الان زود ب زود میرم اگه هر روز نرم ی روز بعدش میرم .بیشتر میبرمشون بیرون.خداروشکر واقعا . ولی در آخر ی غم باهامون هست منم همینحورم.ولی دیدم ادامه بدم داغون میشم.
صادقانه بگم مشکلاتت در حد طلاق نیس به خصوص ک دوتا بچم داری حالا عقد بودی فرق میکرد
کتابخونه میرم .کتاب هم هر روز میخونم یا میرم کتاب فروشی کتابی چیزی میخرم.برای خودم از گلخانه گل میخرم.مناسبتا ک شوهرم اهلش نیست خودم برای خودم هدیه میخرم..اکه پول آنچنان نمیده حداقل کارت یارانه رو برای خودت بگیر فقطم همون ماه برای خودش خرجش کن
اگه خونه ب نامت نبود باز فکرت ب طلاق میرفت؟
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
