ی حس خفگی و سنگینی بهم میده
حرفای مزخرفشون و خنده هاشون
حرف داشته باشم هم نمیزنم
انگار کلا قدرت تکلمم رو اون لحظه از دست میدم
همیشه ترجیحم سکوته همه جا
مخصوصا تو جمع
در حالی که ۳ متر زبون دارم
ولی همیشه ترجیحم سکوته و شنونده بودن
خیلی عذابم میده
اطرافیان میگن چقدر آدم گریزی و فلان
ولی خبر ندارن که خودمم از این شرایط در عذابم
و با حرفاشون بدتر میکنن حال منو
کسی عین من هست ؟
شاید اطرافیانت ادمای مناسبی نیستن
من یا تو جمع نمیرم
اگه برم کسی بام حرف بزنه سرم گیج میره و حس غش بم دست میده خیلی عذاب میکشم همش به پایین نگاه میکنم
من
منم عین توام
البته اگه از جمعشون خوشم نیاد
من همشو عین توهم
فقط تا خط یکی مونده اخر فقط
یعنی من خودم طبیعتا اینجوریم و خودم راضی ام از تنهایی
قبل از ازدواجم مثل تو بودم
کم کم شروع کن از حرف زدن تو جمع های کوچیک
حرف بزن شوخی کن یا جوابشونو بده
نظر بده نظر بپرس
بعد کم کم تو جمع های بزرگم میتونی
سعی کن با ادمایی بگردی و معاشرت کنی که بشدت تو جمع رو دار هستن
منم حوصله جمع شلوغ رو ندارم
پارک محله میرم نهایتا ۳یا چهارنفرمیتونم تحمل کنم
