تورو خدا یه لحظه بیاید

فولاد چیزی داره به اسم نقطه‌ی تسلیم. جایی که انقدر تنش بهش وارد می‌شه تا قابلیت کشسانی خودش رو از دست بده. بعد از اون دیگه به شکل اولیه برنمی‌گرده، برای همیشه تغییر می‌کنه. آدمیزاد هم همینه، تا یه جایی می‌تونه به خودش بقبولونه که بعد از هر ضربه، هنوز همون آدم سابقه اما اگه از نقطه‌ی تسلیمش بگذره، یه چیزی درونش برای همیشه عوض می‌شه. بعد از اون هر درد کوچیکی، یه قدم به فروپاشی نزدیک‌ترش می‌کنه.

فولاد چیزی داره به اسم نقطه‌ی تسلیم. جایی که انقدر تنش بهش وارد می‌شه تا قابلیت کشسانی خودش رو از دست بده. بعد از اون دیگه به شکل اولیه برنمی‌گرده، برای همیشه تغییر می‌کنه. آدمیزاد هم همینه، تا یه جایی می‌تونه به خودش بقبولونه که بعد از هر ضربه، هنوز همون آدم سابقه اما اگه از نقطه‌ی تسلیمش بگذره، یه چیزی درونش برای همیشه عوض می‌شه. بعد از اون هر درد کوچیکی، یه قدم به فروپاشی نزدیک‌ترش می‌کنه.

فولاد چیزی داره به اسم نقطه‌ی تسلیم. جایی که انقدر تنش بهش وارد می‌شه تا قابلیت کشسانی خودش رو از دست بده. بعد از اون دیگه به شکل اولیه برنمی‌گرده، برای همیشه تغییر می‌کنه. آدمیزاد هم همینه، تا یه جایی می‌تونه به خودش بقبولونه که بعد از هر ضربه، هنوز همون آدم سابقه اما اگه از نقطه‌ی تسلیمش بگذره، یه چیزی درونش برای همیشه عوض می‌شه. بعد از اون هر درد کوچیکی، یه قدم به فروپاشی نزدیک‌ترش می‌کنه.

فولاد چیزی داره به اسم نقطه‌ی تسلیم. جایی که انقدر تنش بهش وارد می‌شه تا قابلیت کشسانی خودش رو از دست بده. بعد از اون دیگه به شکل اولیه برنمی‌گرده، برای همیشه تغییر می‌کنه. آدمیزاد هم همینه، تا یه جایی می‌تونه به خودش بقبولونه که بعد از هر ضربه، هنوز همون آدم سابقه اما اگه از نقطه‌ی تسلیمش بگذره، یه چیزی درونش برای همیشه عوض می‌شه. بعد از اون هر درد کوچیکی، یه قدم به فروپاشی نزدیک‌ترش می‌کنه.