بچه ها شوهرم گوشیو برداشت برای طلاق به پدرم زنگ بزنه گوشیو ازش گرفتم

من  یک سال و نیم عقد بودم ۳سال هم هست ازدواج کردم طبقه بالا مادر شوهر زندگی میکنم سفره امون یکیه خرجی هامونم کم و زیاد داخل هم هست شوهرم با برادراش کار میکنه چیزی به اسم حقوق مشخص و جدا نداره که من طبق اون زندگی کنم منو آدم حساب نمیکنه هر مشورتی هست با برادراش که مجردن و طبقه پایین هستن میکنه نمیذاره خودم جایی برم اطراف خونه رو نمیشناسم فقط با مادر و خواهرش اونم یکی دو جای مشخص فقط حتس سر قبر پدرشون با خواهرش میرفتم بدش می اومد گفت من دیگه اونو گوش ندادم گفتم شهر غریبم جایی ندارم مراسم ختم هم که میرن خودش و خانواده اش طبقه پایین با هم میرن منو نمی‌برن خیلی دلم میشکنه شوهرم گفت با فامیلامون دشمنیم فقط موقع ختم میریم خب درست باهم دشمنن ولی همین ختم میرن من آدم نیستم جزو خانواده نیستم ؟

میخوام بگم منو حساب نمیکنه تو هیچ کاری خیلی وقتها فحش نا حق هم داده باز صبوری کردم منم پیش خودم فک کردم گفتم بگم حداقل بعد ۵سال خونمون مستقل بشه تا خودم خرید خونه بکنم جایی تنهایی بتونم برم مشغول زندگی بشم به خانواده اش گفتم اخلاقشم بهتر کنه برگشت گفت من تا ابد با برادرامم برو خونه پدرت

میخوام بگم اخلاقش که خوب نیس تا ابدم که من نمیتونم با مانتو شلوار بالا و پایین کنم پایین چند تا برادر مجرد داره همشم پایینه برای خواب فقط بالا میاد کلا زندگی مستقل این اسمش نیس وسایلم بالا دکوره خانواده اش باید میگفتن دختر مردم حق داره حق طبیعیشه همون اولم میتونست ادعای مستقل بودن بکنه حالا بعد ۵سال صبر واقعا حقشه ولی در جواب اومد زنگ زد پدرم که گوشیو گرفتم مسوولیت پذیر نیس هم وابستگی شدید بع برادراش داره هم به زن و نظر زن اهمیت نمیده از مستقل شدن میترسه که گفت تا ابد با برادرامم گفتم چند ماه دیگه دستت اومد حالا که نه گفت پولم بهم بدن من فقط با برادرامم تو برو خونه پدرت بیرون رفتنم خبری نیس میخوای بری بیرون چیکار کنی تصور کنین شهر غریب باشی کسی رو نداشته باشی بهش سر بزنی شوهرت جای اینکه پشتت باشه بیشتر هوات داشته باشه بگردوندت فقط تو خونه باشی سالی یه بار یه مهمونی خواهرش دعوت کنه میریم این زندگیه با فامیل میگه دشمنیم گفتم باشه بیرونی پارکی پیاده روی میگه اهل این چیزا نیستم گفتم حداقل برم سر کار شهر غریب مشغول بشم حتی تو عقدم ذکر شده سر کار رفتن زیر همه چی زده فقط غذای آماده بخوره با خانوادش و منم کنارشون فک کنه زن داره

میگه تا ابدم قصد مستقل شدن ندارم فقط باید بالا و پایین کنم با مانتو شلوار خدا شاهده وسایلم چند ساله بالا دکوره نه اختیاری نه بیرون رفتنی نه خرجی مشخصی نه احترامی نه مشورتی خیلی از شوهرا با زنشون میگن مثلا وام بگیریم ماشین بگیریم یا خونه رهن کنیم یا طلا بفروشیم جای بهتری بریم هیچ هیچ میگه زن عقل نداره لزومی نداره نظر بده به خواهراش میگی با برادرتون صحبت کنین اونام میگن تو صبوری کن چقدر صبر ۵ساله صبر کردم گفتم خونه مستقل میشه دست از محدود کردنای زنش برمی‌داره منم بچه دار میشم بچه هم که خودش خانوادش میگن فقط پسر برو دکتر پسر بشه خواهراش خودشون خونه مستقل دارن تازه خونه هم به نامشونه نصفش کارا شوهر تو جیبشون خریداشون میرن بیرون میرن اختیار دارن اون وقت دختر مردم اسیر و غریب بعد اینکه ۵سال به سنش اضافه کردن برای خونه کرایه ای بیرونش میکنن