درد دل

من توی پست قبلی راجع به خواهر شوهرم گفتم.ولی چون همه چیزو باز نکردم همه منو مقصر دونستن.هیچکسی نیست دردمو بهش بگم.از اولی که من با شوهرم اشنا شدم مشکل زندگی من خواهرش شد.شوهر من یه ادمی که خانواده دوسته و خواهرش یه دختر افسرده هست مدام و منظم میبرنش دکتر ولی اون خودش نمیخواد خوب بشه تلاشی نمیکنه برای خوشخحالی و تا چیزی میشه شروع میکنه اشک ریختن نمیگم زندگی خیلی به مرادش بوده نه اتفاقا زندگی باهاش خوب تا نکرده ولی اخه حرف من اینه وقتی تو میبینی داداشت سرو سامون گرفته خوشبخته چرا همش میشینی اشک میریزی جلوش که داداشتم بره تو خودش.شوهر من وقتی ناراحته تو خونه خم ب ابروش نمیاره ولی از زور اینکه دردشو میریزه تو دلش سردرد شدید میگیره.چرا نمیزاره شوهر من یکم خوشحال باشه همش شوهرم تو خودشه و ناراحته.انقدرم رو این حساسه که منم میریزم تو دلم.تا دیروز میخواستیم بریم بیرون قرار بود تنها بریم همینکه خواهرش گریه کرد شوهرم دلش سوخت گفت اینم بیاد.از اونور مامانم فهمید بخاطر من ناراحت شد که چرا هروقت میخوام جایی برم خانواده شوهرم باید باشن.همین موضوع باعث دلخوری بین من و مامانم شد.از اونور عذاب وجدان منو داره میکشه.من مثل اینایی که هی میان پشت شوهرشون میگن نیستم وقتی دارم با یکی زندگی میکنم نمیتونم پشتش دورو باشم و وقتی از خانوادش میگم واقعا تا ی مدت حالم بده که چرا کاریو کردم که میدونم شوهرم بفهمه دلخور شدید میشه.از اونور دق کردم یه طرف حقو بخودم‌میدم یه طرف ناراحتم برای شوهرم که خبر نداره من اینجوری میکنم.چرا خواهرش نمیزاره من با برادرش زندگی کنم.مستقیم دخالت نداره ولی اینجوری غیر مستقیم داره دخالت میکنه تو زندگیم.این خیلی بده.شماهایی که از دخالت خواهر شوهراتون ناراحتین خیلی خوبه ک مستقیم تو روی شوهرتون داره نشون میده دخالت میکنه و میتونین بگید و ثابت کنین.من چی بگم که خواهرش رو همه میگن بی زبونه ولی پشت بی زبونیش با کاراش منو دق داده.سنشم کم نیست که بگم بچست.تا حالام نشده با شوهرم مخالفت کنم درمورد خانوادش.نمیخوام منم ناراحتش کنم به اندازه کافی از مشکلات خانوادش همش ناراحت هست.من چکار کنم فقط دارم حرص میخورم و خودخوری میکنم