من خودم حس می کنم شور و نشاطی که سال ها قبل داشتم
و قلب ملامال از احساس دیگه خبری ازش نیست و درگیر روزمرگی شدم ی جوری م حس می کنم دل خوشی قدیم رو ندارم و آدم ها فرق کردن خیلی ها آدم ها تغییر کردن وقتی ک نوجوون بودم ب نظرم مردم هم بهتر بودن هم رفاه بیشتری داشتن ک این خودش آرامش خاطری ایجاد می کرد برام ولی الان دنیا فرق کرده
هممون اینطوری شدیم
منم دقیقا همین حسا رو دارم، به علاوه حس میکنم معصومیت بچگیمونو دیگه نداریم، همه‌ی آدما زرنگ شدن و فقط به فکر خودشونن
عشقی که پسر داییم بهم داشت جا موند تو گذشته
خیلی زیاد بود ولی راهشو ندونستم حیف..
ای کاش هیچوقت خاهر های ح... ً.بدنیا نمیومدن
فکر می کنم یه مقدارش به خاطر بالاتر رفتن سنه و طبیعیه
اما منم دلم برای شور و حال اوایل بیست سالگی مخصوصا تنگ میشه و همینطور فکر می کنم خودمم هم ادم خوشبین تر و مهربون تری بودم اون موقع احساس همدردیم با دردهای انسان ها به صورت کلی عمیق تر و شخصی تر بود... الان احساس می کنم انقدر چیزهای وحشتناک دیدم کمتر می تونم واکنش عمیق و احساسی نشون بدم به فجایع....
