۴ سال پیش توی سن ۲۹ سالگی همسرم از دست دادم یه بچه دارم خونه دارم ماشین دارم حقوق دارم خیلی مستقل و قوی ام ولی از لحاظ عاطفی کم آوردم اصلا هم اهل این نیستم بخوام خارج از چارچوب خانواده باشم ،بر خلاف ظاهرم خیلی آدم احساسی ام ولی به هیچ عنوان بروز نمیدم خیلی احساس تنهایی میکنم و حقیقتا هم نمیشه با هیچکس درد و دل کرد و گفتم اینجا حرفم بزنم
فکرمیکنم اوناییم که میگن خوشبختیم نقش بازی میکنن مگه توقران نیس ماانسان را درسختی افریدیم پس خوشی تو ...
آدم نمیتونه بگه خوشبخت مطلق بالخره چند تا چیز در کنار هم قرار میدی میبینی کفه خوشبختی سنگینتر پس احساس میکنی خوشبختی ولی حرف شما هم درسته ۸۰ درصد خانواده رو من دیدم بیشتر حفظ ظاهر میکنن