من تا حالا دوست پسر نداشتم یعنی یه جورایی رابطه ی دختر و پسر را بد می دونم چه حضوری چه مجازی ، بعد از طرفی اگر خط قرمز ها و حد و حدود ها رعایت بشه و قصد هر دو جدی باشه یعنی بچه بازی و تلف کردن وقت و عمر و از دست دادن سلامت روان نباشه به نظرم خوبه. ولی نمی دونم چرا می ترسم از آشنایی ، اصلا حس خوبی نسبت بهش ندارم یا مثلا می ترسم کسی بفهمه( حالا انگار منی که روی حد و حدود ها حساسم می خواهم چیکار کنم ) یعنی بنظرم درست نیست آدم با چندتا باشه بعد دو دوتا چهارتا کنه ببینه کدوم خوبه چون این از روز اول پیداست اگه زرنگ باشی.
بعد با خودم میگم دختر بلاخره باید از یه جایی شروع کنی دیگه.
سخت اعتماد می کنم شاید چون توی دوره دبستان دوست صمیمیم ترکم کرد دیگه اعتماد نمی کنم.
نمی دونم چمه ولی می دونم یه چیزیم هست.
