بهترین شعری گه خوندی

الان با دیدن تاپیک شما به یکباره این شعر به ذهنم رسید:

آفاق رو گردیده ام، مهر بُتان ورزیده ام، بسیار خوبان دیده ام، اما تو خوب دیگری

عرضه کردم دو جهان بر دل کارافتاده

به جز از عشق تو باقی همه فانی دانست

حافظ

امان از دل که می‌گوید بزن بر طبل رسوایی

ولی دیوانگی های مرا گردن نمی‌گیرد

بریدددد کنااااار خود خودشم عاشق شعر وارد میشود 

بهترینش این بود 

جناب موولانا میفرماید که 

هر لحظه که تسلیمم در کارگه تقدیر 

ارام تر از اهو 

بی باک ترم از شیر:)  

هر لحظه که می‌کوشم در کار کنم تدبیر

رنج از پی رنج آید زنجیر پی زنجیر

عاشق این ورژن این شعره ام عاشقشم ینیااااا 

گرگ هاری شده ام هرزه پوی و دله دو .

شب درین دشت ِزمستان زده یِ بی همه چیز ٬

می دوم ٬ برده ز هر باد گرو .

چشمهایم چو دو کانون شرار٬صف تاریکیِ شب را شکند٬همه بی رحمی و فرمان فرار.گرگ هاری شده ام٬ خون مرا ظلمتِ زهر

کرده چون شعله ی چشم تو سیاه .تو چه آسوده و بی باک خرامی به برم !آه ٬ می ترسم ٬ آه .

آه می ترسم از آن لحظه ی پر عصمت و شوق ٬

که تو خود رانگری٬

مانده نومید زهر گونه دفاع٬

زیر چنگِ خشن و وحشی و خونخوار منی .

پوپکم ! آهوکم !چه نشستی غافل!

کز گزندم نرهی ٬ گرچه پرستار من .پسِ این دره ی ژرف ٬جای خمیازه ی جادو شده ی غارِ سیاه٬پشت آن قله ی پوشیده زبرف ٬نیست چیزی ٬ خبری .ور ترا گفتم چیزدگری هست ٬ نبود جز فریب دگری.

من از این غفلت معصومِ تو ای شعله ی پاک!

بیشتر سوزم و دندان بجگر میفشرم .

منشین بامن ٬ بامن منشین!

تو چه دانی که چه افسونگرو بی پا وسرم؟

تو چه دانی که پس هرنگه ساده ی من ٬

چه جنونی ٬ چه نیازی ٬ چه غمی ست ؟

یا نگاه تو ٬ که پرعصمت و ناز ٬

برمن افتد٬ چه عذاب و ستمی است.

دردم این نیست ولی ٬

دردم این است که من بی تو دگر

از جهان دورم و بی خویشتنم.

پوپکم ! آهوکم !تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم .مگرم سوی تو راهی باشد ٬چون فروغ نگهت ورنه دیگر به چه کار آیم من بی تو؟ چون مرده ی چشم سیهت.منشین بامن ٬ منشین .تکیه بر من مکن ٬ ای پرده ی طناز حریر !که شراری شده ام پوپکم اهوکم گرگ هاری شده امم !