تا حالا شده رفتارتون جوری باشه که میخواین همه چی تونو توی برخورد با معلم مردتون خودتون تعیین کنین
همش تو فکر تون این باشه که چطوری بهش سلام کنم چطوری باهاش حرف بزنم دفعه بعدی پیشش گریه کنم یانه؟به نظرتون نشونه های عاشقی نیست؟؟همش بخاطرش تو خونه گریه کنین وخوشحال بشین ودست خودتونم نباشه
چیشده
