چطور باید طلاق رو با همسرم مطرح کنم؟

خیلی وقت بود همچین پستی میخواستم بزنم ولی همیشه با خودم میگفتم که چی؟ چه انتظاری دارم؟ و همین باعث میشد که نخوام بنویسم ولی این که کسی رو ندارم که باهاش در مورد مشکلم صحبت کنم و خیلی وقته دارم خودخوری میکنم نهایتا تصمیم گرفتم یک بار بنویسم، شاید باعث شد سبکتر بشم

مشکل از اونجایی شروع شد که آشنایی من و همسرم (اون موقع آشناییمون 19 سال داشت و من 23 سال) آنلاین و تو فضای مجازی بود. هر دو هم در زمان آشنایی به لحاظ عاطفی و روانی دوران بدی رو میگذروندیم و این مشکل مشترک باعث شد که سریع با هم جور بشیم. به هر حال اتفاقات خیلی سریع افتاد و قرار ازدواج گذاشتیم، و تقریبا یک و نیم سال بعد از آشنایی ازدواج کردیم (چون مادرخانمم اصرار داشت عقد و عروسی با هم باشه و بینشون فاصله نامزدی نباشه، بعد از ازدواج خونه خودمون رفتیم). مدتی بود که حس میکردم شاید خیلی سریع داریم پیش میریم ولی اون لحظه توان اینکه بخوام جلوی چیزی رو بگیرم نداشتم، نمیخواستم "یکی دیگه" باشم که بهش ضربه عاطفی میزنه و باهاش کات میکنه. بعد از اینکه خونه خودمون رفتیم بود که فهمیدم ازدواج و ارتباطمون کاملا اشتباه بوده (میدونم یک و نیم سال زمان زیادی هست واسه این که بفهمی یک نفر برات مناسبه یا نه و تو اون بازه هم شک داشتم که شاید برای همدیگه خوب نباشیم ولی هم چون خودم تو وضع بدی بودم و ذهنم درست کار نمیکرد هم همسرم، نهایتا تصمیم اشتباه به ازدواج گرفتیم) ولی حالا که ازدواج کردیم چیکار میتونستم بکنم؟ گفتم شاید اینا چیزایی باشه که به مرور زمان درست میشن ولی نشدن. من نمیگم که همسرم فرد بدی هست یا چی چیزی که میگم اینه که ما برای همدیگه مناسب نبودیم و نیستیم. الان پنج سال و نیم از آشناییمون و چهار سال از ازدواجمون میگذره و من به این نتیجه رسیدم که این ازدواج از اول اشتباه بوده ولی مجبور نیستیم به این اشتباه ادامه بدیم، ادامه این اشتباه نه برای من خوب و ایده آله و نه برای همسرم، هر دو مستحق این هستیم که تو رابطه ای باشیم که فرد مقابلمون بهش علاقه داره، من از شرایط موجود به هیچ وجه راضی نیستم، اوایل با دروغ گفتن به خودم، خودم رو شاید و راضی نشون میدادم ولی ادامه این حالت واسم دیگه ممکن نیست، موهام از شدت فشاری که روم هست تو این سن (چندماه دیگه 29 میشم) سفید دارن میشن، روزی فقط چند ساعت میتونم بخوابم، همه ش بی حوصله و بی انرژی هستم و این رو به اطرافیانم (خانواده، همسر و دوستام (بیشتر دوستام رو تو این چند سال از دست دادم، چندتایی هم که موندن دیگه حوصله منو ندارن)) منتقل میکنم و همسرم همه ش میگه چرا اینطوری هستی و من نمیتونم بگم مشکلم چیه چون میترسم از اینکه بخوام دلش رو بشکونم یا بهش آسیب بزنم ولی بعد فکر میکنم پس خودم چی؟ یا اینکه ادامه این حالت برای اون هم حتی خواستنی نیست و سزاوار بهتر از ایناست، حالا که ما زور زدیم با هم باشیم ولی نشد و مناسب همدیگه نیستیم بهتره که این ازدواج رو ادامه ندیم و هر کدوم دنبال زندگی خودمون بریم هر جور باشه از اینی که هست بهتره دیگه بدتر از این نمیتونه باشه. ولی نمیدونم چطور میتونم حرفش رو پیش بیارم و از طرف دیگه به شرایط کاری تو موقعیت حساسی هستم و به لحاظ روانی آمادگی یک فشار دیگه رو هم ندارم و حداقل تا یکسال دیگه شرایطم بهتر نمیشه. خودم به این فکر میکردم که سال دیگه که شرایط کاریم بهتر شد سفر بریم و تو سفر روزای آخر بهش بگم تا من رو به چشم یک هیولا نگاه نکنه. هر دو نیاز داریم از این بن بست در بیایم ولی همسرم به دلیل سن پایینترش و حالات خاصش الان نمیتونه این رو ببینه ولی یکم سنش بیاد بالاتر من رو درک میکنه و میفهمه که تصمیم درست گرفتن طلاق بود ولی نمیتونم منتظر زمان نامعلومی باشم که اون هم میفهمه و بتونیم تو شرایط بهتری طلاق بگیریم و اینطوری بهترین سال های عمرمون رو برای "فرد اشتباه" خرج نکنیم. واقعا نیاز دارم نظرات کسای دیگه رو بشنوم ولی با چند تا دوستی که برام مونده نمیتونم مطرح کنم اینو، به خانواده هم بگم که خب قراره گیس و گیس کشی بشه (گفتم رابطه خانوادگیم هم بخاطر همین ازدواج دچار آسیب شده و اگر بگم میخوام طلاق بگیرم قراره همه چی رو سر دختر بیچاره بشکنن و من نمیخوام از زیر مسئولیت اشتباه خودم فرار کنم) و دوست ندارم که اینطوری بشه، برای هعمین اینجا مینویسم شاید نظرات بقیه راهی جلو روم بذاره