به نظرم یکی از آفتهای جامعه دیندار همین زیادی راحت بخشیدن خود و تصور رهایی از آثار گناهان بزرگ با یک الهی العفو گفتن و استغفار کلامیه! 
(یک چیزی هم سوءتفاهم شده که هرچیزی که حقالناس نباشه حکم بخششش فیالفور انجام میشه! غافل از اینکه روایات در مورد اهمیت حقالناس رو برداشت به سبک شمردن گناهان دیگه کردهاند!)
گاهی حس گناهکار بودن  کمک بیشتری به اخلاقی زندگی کردن داره. 
چیزی که میدونم حتی اگر گناه نابخشودنی باشه، این که ادامه زندگی رو دست و پا بزنی تا پاک زندگی کنی در محضر خدای عادل و بخشنده مغفول نمیمونه.