منم موقعیت شغلی پیش اومد نرفتم و دانشگاه قبول شد نرفتم تا مهر برم الان کلاسای ازامو هندل کردم با خانه بازیش دو ساعت میسپارم اونجا من نیستم خیلی خوش میگذره بهش😜تا بخواد بیفته بهونه من سر دو ساعت برگشتم وقتیم خوابه درس میخونم ولی باز میگم نباید ازش بزنم یه جاهایی مثلا این ترم هفت تومن دادم کلاس زبان عذاب وجدان دارم با این پول کلی خرج بچم میتونستم کنم
نه لزوما. قبول ندارم.
برای سن نوجوونی، این که میگی کافیه. ولی برای یه کودک، واقعا مهمه چه مقدار پیششی. و کمیت، کیفیت رو تحت تأثیر قرار میده.
بعد تو وقتی میای، خسته ای. حوصله خیلی کارا رو نداری. این یه حقیقته. مگر اینکه آدم زیادی در انرژی ای باشی...یا کارت سبک باشه مثلاً هفته ای سه روز تا عصر نهایتا.
بعد میدونی، تو دیگه شخص اول زندگیش نخواهی بود....این از همه دردناک تره به نظرم....
۲۶ سالمه. سال آخر م. البته فعلا عمومی دیگه....
چیش عالیه؟
از بیرون قشنگه...
از داخل اینطوریه که تو داری تمااااام مدت میدوی، تو بیمارستان تو خونه، ولی هیچکس ازت راضی نیست. تو بیمارستان مدام حرف می‌شنوی اونقدری که باید فرصت درس خواندن نداری، برا بچه ت مادر کافی نیستی همیشه گله داره مامان چرا منو می‌ذاری میری؟ و همسرتم همیشه ناراضیه از خستگی هات از بی حوصلگی هات، از بی غذایی از خونه به هم ریخته....
مالی هم فعلا که ماهی سه تومن میدن . بعداً عمومی باشی هم کار نیست. تخصص هم ماهی ۱۱ برا متاهل ها که ماهی ۱۲ شب کشیک میدی و وااااقعا هر کشیک مرررررگ واقعیه. و فرداشم تو آدم سابق نیستی.
بععععد همه اینا باید طرح بری که اونم حقوقش کارمندیه.
با کللللللی تعهد که مدام ازت شکایت میکنن دیه بدی این دادگاه اون دادگاه بری. هی مجبوری بری توضیح بدی خودتو تبرئه کنی.....
تااااازه تو سن ۳۵ سالگی، اگگگکر تو شهر خودت اشباع نباشه و کار پیدا کنی..... بعد هرساله باید کلی پول بدی کلاس های بازآموزی شرکت کنی نمره بیاری که مدرکت باطل نشه. تا آخر عمر.
و و و.....
بدترین قسمتش همون مدام دادگاه رفتنه و اینکه هررررچه قدرم خودتو تبرئه کنی، حتی ۵ درصد هم تهش برات دیه بزنن، اینطوری میشه که تو هی داری پول دیه میدی فقط....
صحبت من مال دوسالگی تا هشت سالگیش بود. تا بعد ازظهر خونه نبودم. کسی که پیشش بود پدرش بود و توخونه خودمون.
مادربا حوصله ای بودم وخیلی اصولی ازین دوران گذر کردیم.
الان که تقریبا بزرگ شده من و پدرش خوشحالیم که پروژه فرزند پروری بسلامت گذشت چون خیلی خوب بار اومده و اتفاقا شخص اولش منم
ولی عذاب وجدانم بیش از حد و عیر منطقی بود این دوران.
