بنابه دلایلی قهروناراحتی نیس اون بادختربزرگم تنهاس من بادخترکوچیکم من راحتم چون خیلی بهش محبت کردم ولی اون لیاقت نداش اون سختشه دور ازمن ولی من دلم میخواداین روزاطولانی بشه دلم نمیخوادروزبرگشتن برسه ذهنم روحم فکرم ازادوراحت اخرین باربهم گفت لیاقت نداری راست گفت من اگه لیاقت میداشتم که اینهمه سال صبوری نمیکردم خودش دراتیش خودش میسوزه بزرگترین ضربه زندگیش گرفتن خودم ازاون کاش یه روزی براهمیشه راحتم کنه حداقل بدونم لذتم دائمی نه موقت 😞حس پروازدارم حس اینکه دیگه قرارنیس وقتموبراادم بیهوده هدربدم ولی میدونم این امید روبایدبه گورببرم
ادم بایدیه جایی تموم کنه وقتی قرارنیس چیزی تغییرکنه کاش راه برگشتی هم میبود
طفلک بچه هات
نمیشه برگردی به خاطر دخترات
شوهر منم به همراه خانوادش خیلی به من وبچه هام اسییب زد الان طلاق عاطفی گرفتیم ولی بچه ها خیلی ناراحتن بیشتر از من ناراحتن که فکر میکنی با هم سردین ما خوشحالیم؟ باید جدا میشدی وما تو محیط ارام رشد میکردیم
دختر بزرگ چطور قبول کرده از شما دور باشه من حتی به شوخی هم نمیتونم بگم تو با پدرت واین با من باشه، دخترت دانشجو هست احتمالا وشهر دیگه؟
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
55 ثانیه پیش
55 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
