امشب آسمان در سکوت است، ماه گویی پرده سیاه بر چهره کشیده است. ستارگان دیگر سوسو نمی‌زنند. شب پرکان غمزده در کلبه انزوا و تن‌هایی به انتظار پریدنی آزاد نشسته‌اند. نخلستان‌های مدینه بر دل داغ دیده علی می‌گرید و نسیم شبانگاه ناله‌هایشان را به فراسوی سینه سوخته آسمان می‌رساند.
بقیع امشب میزبان است، میزبان جگرگوشه محمد و چراغ فروزان زندگی علی.
مدینه امشب در سکوتی سهمگین در عمق جان می‌گرید و داغی آتشین بر دل دارد. کوچه‌های شهر دیگر صدای گام‌های فاطمه را نمی‌شنوند. خانه علی که زندگی فاطمه را بر جان خویش حک کرده بود امروز صفحه تازه‌ای را نگشوده و خاطرات جاودان گذشته را محفوظ می‌دارد.
در‌های چوبی خانه دیگر دستان پر مهر و صفای فاطمه را بر خویش احساس نمی‌کند. فضای خانه، خالی از صورت پر مهر مادری و همسری فاطمه است، فقط صدای سوزناک کودکانی که در فقدان پناهگاه خود می‌گریند این سکوت سهمگین را می‌شکند و علی بی قرار از رفتن پشتیبان و شمع خانه‌اش.😭🖤
