این افراد به لحاظ ذهنی ضریب هوشی بسیار پایینی دارند و خوش شانسیهای زندگی خود را به حساب درایت و ذکاوت خود میگذارند و اشتباهات و به اصطلاح بد بیاریهای زندگی دیگران را در ذهن فرومایه خود بزرگ نمایی کرده و با ساده لوحی سعی در راهنمایی افرادی دارند که از نظرشان اشتباه میکنند و راه و رسم صحیح زندگی را نمیدانند و خود را چون زورویی میبینند که باید سر راه کس و ناکس قرار بگیرند و دهان خود را به عرض شانه باز کرده و افکار قدیمی و پوسیده و سطح پایین خود را به خورد بقیه بدهند و پس از سخنرانی احساس آرامش و خشنودی میکنند که گوهرهایی که از ذهن بیمارشان تراوش کرده الان قرار هست که زندگی آن فرد را نجات بدهد.دیگر برایشان فرقی ندارد که آن شخص به لحاظ تحصیلی و سطح اطلاعات از ایشان بالاتر است و احتیاجی به نصایح سطحی و بدون مطالعه و تحقیق این شخص ندارد.متاسفانه نکته اینجاست که افراد نصیحت گر به هیچ عنوان به این مساله فکر نکرده اند که با این کار این حس را به شنونده القا میکنند که ما مدام در دل کارهای غلط و شیوه زندگی تو را زیر نظر میگیریم تا ایرادی را از ان استخراج کرده و به روی طرف بیاوریم.به نظر اینجانب نصیحتگری و اظهار خیر خواهی شرایط و سیاست خاصی دارد که اگر کسی آن را نمیداند بهتر است سکوت کند تا کار را خراب نکند.افرادی که زبانشان به تعریف کردن از کوچکترین نقاط مثبت دیگران است؛اگر از هر ده جمله تعریف؛یک جمله از آن نیز نصیحت باشد بسسسیار بیشتر تاثیر گذار خواهد بود تا مدام از هرچیز ایرادو اشکال گرفتن.
نظرتون؟
